Peloponnesos tour #2: Swimming at Fossil Forest Beach on new years day, Climbing at Zobolo & Hiking to Cape Maleas

Next stop op onze tour van de Peloponnesos was Zobolo, het meest zuidelijk gelegen klimgebied van vastenland Griekenland. Zie hieronder op de kaart waar dat precies ligt.

Hier hebben we in volledige stilte en verlatenheid met z’n tweetjes oud en nieuw gevierd. Wat een ervaring zeg, heerlijk! Prachtige klimwand ten noorden van ons, uitzicht over de mediterraanse zee in zowel het oosten, westen als zuiden, en verder helemaal niets of niemand in de wijdste omgeving te bekennen. Het voelde een beetje als het einde van de wereld deze plek. We belden met onze familie en hebben samen leuke muziek geluisterd en biertjes gedronken. Super leuk!

De volgende dag hebben we 1 januari in stijl beleefd. Op het allermooiste privé strand van de Peloponnesos. Naja, dat is niet helemaal waar. Maar wel een dikke top 5. De Peloponnesos stikt van de prachtige en verlaten stranden namelijk… In deze baai was het echt een suntrap. Hoewel het water flink koud was, was het door de hitte van de zon heerlijk afkoelen in zee op deze heerlijke nieuwjaarsdag. It’s gonna be a good year!

Het klimmen in Zobolo was apart. Een aantal van de routes waren echt ontzettend bijzonder en te gek on the klimmen. Zoals bijvoorbeeld de 6a+ ΦΑΡΜΑΚΟΤΡΙΦΤΗΣ, oftewel: Farmakotriftis. Wow, zo een route vind je in een klimhal in de zware overhang met fantastische bakken waar je dynamische indraai- en kruispassen in kunt maken. Voor de Sloterdijk klimmers onder ons: een overdreven El Classico, maar dan met gladde sloperbakken. Heerlijke route! Of de 6b ΚΑΡΥΔΙΑ, oftewel: Karydia. Een super toffe crack route waar je met je hele lichaam in moet wurmen en omhoog moet schoorstenen. Normaal houd ik niet zo van dit soort claustrofobische routes, maar deze was wel erg leuk.

Over de andere routes in dit klimgebied was ik minder te spreken aangezien er toch wel heel veel losse rots was dat naar beneden kwam, of bijvoorbeeld de staat van de bolts. Zo dicht op zee gaan de bolts toch wel erg snel roesten, wat bepaald niet een veilig gevoel geeft.

Tot slot zijn we in de week dat we op dit prachtige uithoekje van Griekenland waren nog gaan wandelen vanaf de Fossil Forest (aka, the petrified forest) naar de vuurtoren op het uiterst zuidelijkste puntje van deze vinger van de Peloponnesos. De wandeling was helemaal niet zo lang, maar er was nogal een storm aan het razen. De zee liet zich van haar wildste kan zien, wat tijdens deze wandeling langs de kust natuurlijk alleen maar zeer indrukwekkend was. Het waaide alleen heel hard, het regende niet. Ten minste, nóg niet.

Op de heenweg naar de vuurtoren waren we echt aan het genieten van het prachtige en vooral heel erg levendige uitzicht. Eenmaal bij de vuurtoren aangekomen, en dus ook waar het land ophoudt en je ineens de wind van nog meer kanten voelt, werden we zowat weggeblazen door de wind. We moesten ons letterlijk gebukt vasthouden aan de muren van het naastgelegen kerkje om overeind te blijven. Tijd om terug te gaan!

Inmiddels had de strak blauwe lucht van eerder op de dag plaatsgemaakt voor een veel dreigendere hemel. Daarop begon het uiteraard ook nog eens keihard te regenen. Uit het kerkje verscheen een non die ons naar binnen wuifde. We konden even bij haar schuilen tot de ergste regen voorbij was, maar zeker niet te lang. Het was inmiddels al vijf uur en we hadden natuurlijk geen hoofdlampjes bij ons… Ze vertelde ons hoe ze daar alleen en in stilte woonde. Eens in de week kwam er een bootje langs om haar van de essentiële boodschappen te voorzien. Toen de regen was afgenomen namen we snel de benen en kwamen we toch weer veilig en wel aan bij de bus. Wat een avontuur. Helaas konden we de non niet meer laten weten dat we goed thuis waren gekomen. Volgens mij was ze een beetje bezorgd om ons. In zo een weer ga je toch niet wandelen?!!!