Paradise beach: Vlychada

Omdat we noodgedwongen waren vertrokken uit Gythio moesten we op zoek naar een andere verblijfplaats. De lockdown in Griekenland was nog steeds van kracht dus dit moest een afgelegen plek zijn, het liefst eentje waar we ook nog zouden kunnen klimmen. Nadat we een tijdje door onze klimtopo gespit hadden kwamen we uit op Vlychada beach. Allard, een kennis van ons, was daar al eerder geweest en had ons laten weten dat dit een erg mooie plek was waar niemand, en vooral geen politie, komt.

Vlychada beach was afgelegen, heel erg afgelegen! Om er te komen moesten we wel eerst een stuk rijden. Vanaf het laatste mini dorpje was het nog ruim 20 minuten naar het strand. Over hele steile haarspeldbochten reden we naar beneden om op het strand te komen. Tijdens die hele rit zag je het strand nog niet, behalve na de laatste bocht. Ineens was dit prachtige verlaten strand zichtbaar voor ons. Er was niemand, geen telefonisch bereik en geen huizen in de verste verte. Het strand was prachtig, tussen twee bergen in met aan de ene kant de zee, en aan de andere kant de klimwanden. Hier houden we het wel even uit!

Na onze eerste overnachting gingen we gelijk klimmen. Tijdens het olijvenplukken hadden we het er met Steffie en Jo al vaak over gehad dat het leuk zou zijn als ze een keer mee zouden gaan klimmen en nu kwam het er dan eindelijk van. We hadden genoeg klimspullen voor ons allemaal. We leende Steffie en Jo een touw, twee gordels en setjes uit zodat we met zijn vieren tegelijk konden klimmen. Schoentjes en pofzakken hadden ze zelf! Vanessa bleef ondertussen lekker aan het strand, genieten van de zon en zee.

Super leuk klimmen met Steffie & Jo!

Aan de linkerkant van het sector waren wat moeilijkere routes en aan de rechterkant de makkelijke. Wij begonnen bij de makkelijke. Er waren niet zo veel makkelijke routes, dus na een paar routes geklommen te hebben hadden we ze allemaal wel zo een beetje gehad. Lucia wilde rustig aan doen maar ik zag nog wel wat in een 6C+ aan de linkerkant van het sector. De route zag er makkelijk uit op twee passen na, halverwege de route was een overhang met twee twee-vinger-pockets na elkaar, aangezien ik een tijdje niet geklommen had ging ik niet voor de onsight maar ging even rustig de grepen voelen. Dit had echter niet het gewenste effect, direct bij de eerste poging knapte er iets in mijn linker hand. Ik klom de route uit en eenmaal beneden voelde mijn vinger niet helemaal lekker. Het voelde niet zo erg dus ik dacht dat het mijn huid was die pijn deed door een scherpe pocket. Even rusten, en nog een keer proberen. Dit had ik beter niet kunnen doen. Deze keer haalde ik de route, maar nu voelde mijn vinger veel slechter…… weer geblesseerd! Later bleek dit een lumbrical tear van mijn ringvinger… Booeeeeeeeehhhh.

Martijn in zijn 6c+ Myrtoan (…Hell)

De dagen daarna heb ik vooral gefungeerd als belay-bitch, de rest klom nog wel zo af en toe. Jo ging bijna elke dag het water in om te snorkelen en gekke zeewezens te fotograferen. Elke keer als hij terugkwam had hij wel een stel gekke (slapende) vissen gefotografeerd. Overdag genoten we van het strand en ´s avonds maakte we soms een kampvuurtje op het strand en keken we naar de sterren. Wat een mooie plek! 

Spelen met lange sluitertijden en statief! Orion constellatie zichtbaar op de eerste twee foto’s. En onze vancamp setup met v.l.n.r. het busje van Vanessa, van Steffie & Jo en die van ons!

Golden hour op Paradise beach!

Lekker zwemmen in zee. Voor Martijn was het uiteraard te koud!