Multipitch La Luna

La Luna, een multipitch die Kevin en ik al een tijdje op de planning hadden staan. Nadat Lucia en ik er een paar weken eerder langs waren gelopen, door de prachtige kloof, wist ik dat ik een keer deze indrukwekkende wand wilde beklimmen.

In de topo staat dat de route 235 meter hoog is en dat hij bestaat uit 8 pitches, voornamelijk in de 6e graad, een niveau wat wij beide goed kunnen klimmen. Aangezien ik een lange tijd geblesseerd ben geweest en ik de maanden voor deze multipitch weinig moeilijke routes had geklommen, hadden Kevin en ik besloten dat hij de moeilijkste routes zou leaden.

Kevin en ik stonden die dag eerder op om op tijd te beginnen aan de route, zo wilde we voorkomen dat we de route of wandeling naar beneden in het donker zouden moeten afmaken. We liepen door de kloof richting de route en eenmaal in zicht kwam hij behoorlijk intimiderend over. Dit soort routes zorgen bij mij altijd voor de nodige zenuwen al weet ik dat deze verdwijnen zodra de eerste pitch erop zit. Eenmaal aangekomen aan de voet van de route maakte we ons klaar, knoopten we het klimtouw aan onze gordels en Kevin begint de eerste pitch, een 6a+. Een pitch heet in het Nederlands een touwlengte en is doorgaans tussen de 20 en 40 meter lang, in deze route zijn de pitchen allemaal rond de 35 meter.

Een 6a+ is voor ons beide geen enkel probleem, toch begon Kevin al vrij snel te zuchten. “Wel veel zoeken in deze route” zei hij. Soms is direct duidelijk wat je in een route moet doen maar dat was bij deze absoluut niet het geval. De route was technisch ingewikkeld en fysiek. Toen ik de eerste pitch nageklommen had, en we eenmaal bij elkaar aangekomen waren, waren we het met elkaar eens: de route was veel harder dan 6a+. Het zal wel alleen de eerste pitch zijn dachten we, tenslotte waren andere multipitches die ik geklommen heb vriendelijk gewaardeerd, waarschijnlijk om te voorkomen dat mensen vast komen te zitten. De eerste route was misschien wel een soort van waarschuwing. Toen was het mijn beurt om pitch 2 te leaden en om de beurt leadde we de routes verder de wand op.

Halverwege de multipitch was het tijd om een broodje te eten. Pitch 4 was de enige eenvoudige route, een horizontale pitch om naar een ander deel van de wand te traverseren. Echt klimmen kan je het niet noemen, meer een soort extreem wandelen. De route had halverwege een soort grotje waarin een heel klein bankje stond, hier hebben we geluncht. We waren er inmiddels achter dat het niet alleen de eerste pitch was die hard gewaardeerd was. Onze armen waren al behoorlijk verzuurd terwijl de moeilijkste routes nog moesten komen. Bijna alle routes bestonden uit overhang, dit was voor ons een verassing omdat de wand er vanaf een afstandje helemaal niet overhangend uit ziet. Vanaf het bankje konden we naar boven kijken, vanaf nu was het bijna alleen nog maar overhang tot de top. Nu begint de route pas echt zeiden we tegen elkaar.

Vechten was het, we waren allebei kapot. Nog één pitch te gaan voordat we de top bereikten en het was mijn beurt om te leaden. Ik doe er altijd alles aan om niet te vallen in een multipitch. In een normale route vindt ik dat nooit zo’n probleem maar de hoogte veranderd de zaak. Het was nog maar een meter of 10 tot de top toen mijn voet uitgleed. Onverwachts viel ik een meter of 5 langs de wand naar beneden tot het touw me opving. Ik was zo gefocust op het klimmen dat ik eigenlijk helemaal niet doorhad dat ik viel, totdat ik al stil hing in het touw.

Kevin en ik bereikte de top en kwamen even bij. Nu begon deel twee van de multipitch, de wandeling naar beneden. Het begon al donker te worden dus we moesten opschieten. Het naar beneden wandelen na een multipitch is vaak een onderschatte uitdaging, er zijn namelijk geen normale wandelpaden. Het begin van de wandeling was eenvoudig maar begon al snel moeilijker te worden. Over losse stenen liepen we langs de afgrond naar beneden. Soms was het beter jezelf zittend voort te bewegen om niet uit te glijden. Het was inmiddels donker geworden maar we waren nog niet beneden, we kwamen aan bij een stukje via ferrata. Dat was nog best spannend in het donker. We hadden wel hoofdlampjes op, maar de treden van de route zijn lastig te zien en je wil niet uitglijden. Toen we beide beneden waren hoefde we alleen nog een stukje over een gewoon pad naar de refugio te lopen. Bier smaakte daar nog nooit zo lekker, we waren stuk!