We hebben besloten dat het weer eens tijd wordt voor een change of scenery. We hebben nu bijna een maand doorgebracht in deze regio. Op de lockdown in Onnion na (die was natuurlijk verplicht) hebben we nergens zo lang doorgebracht als hier! Nu was er ook wel erg veel te doen en te zien hier… De laatste dagen hebben we hier en daar nog wat geklommen (Les Guions, Ailefroide, Freissinières), maar niets noemenswaardigs. Ik had nog steeds wat last van m’n vingers dus nam het lekker rustig aan. Wel hebben we nog een prachtige wandeling gemaakt naar de Glacier Blanc, waar we nog een marmot hebben gespot!
Onlangs hebben we de film Into the Wild (2007) gekeken, een verfilming van het gelijknamige boek over het waargebeurde verhaal van Chris McCandless. Een jongen die direct na zijn afstuderen naar Alaska vertrekt to live in the wilderness and off the land, en daar om het leven komt nadat hij vast is komen te zitten en uithongert. Ik had deze film ook al gezien toen hij net uitkwam, maar deze keer raakte hij me veel meer en ben ik het boek van Jon Krakauer gaan lezen. Als het verhaal je interesseert kan ik je zeker het boek aanraden, aangezien er daar veel meer achtergrond informatie aan het licht komt dan in de film, uiteraard. In een notendop gaat Into the Wild over de net cum laude afgestudeerde Chris McCandless uit Atlanta, GA, die van goeden huize komt maar zich los vecht van het systeem waar hij in zit. Hij doneert $24.000 aan het goede doel, laat al zijn bezittingen en geliefden achter, en lift naar Alaska om daar alleen met de natuur te zijn. Hoewel hij wel wat aan onderzoek heeft gedaan om daar alleen en van het land te kunnen leven, was hij ook niet écht goed voorbereid. Eenmaal in Alaska treft hij een verlaten bus aan in the middle of nowhere (Magic Bus) waar hij zijn verblijfplaats van maakt. Na enkele maanden alleen te zijn geweest heeft hij in de lente van 1991 een poging gedaan om terug te keren naar de bewoonde wereld. Echter, het beekje die hij eerder overstak om bij de bus terecht te komen, was nu een wilde rivier onmogelijk om over te steken. Verzwakt en moedeloos is hij waarschijnlijk gestorven aan verhongering en mogelijk vergiftiging. Het verhaal is erg controversieel. Er zijn veel mensen die de jongen prijzen en zelfs bewonderen om het lef dat hij heeft gehad om alle zekerheid die hij had op te geven en aan zo een avontuur te beginnen. De maatschappij en welvaart te verruilen voor een simpel bestaan één met de natuur. Er zijn ook mensen die juist vinden dat Chris McCandless een arrogant schoffie is met grootheidswaanzin om zó slecht voorbereid aan zo een expeditie te beginnen, en zijn familie totaal in het ongewisse te laten over zijn whereabouts. In het boek en in de film leer je over de nieuwe contacten die hij maakt met mensen die zijn pad kruisen. Allemaal mensen met wie hij in korte tijd een intieme band ontwikkelt, maar waar hij weer vertrekt op het moment dat het té intiem wordt, wanneer er verwachtingen komen. Zijn ouders en zus heeft hij niet laten weten over zijn plannen: van de een op de andere dag is hij vertrokken, en heeft hij een andere naam aangenomen, Alexander Supertramp, om onvindbaar te zijn. Uiteindelijk lijkt McCandless wel spijt te hebben dat hij al zijn geliefden heeft verlaten: “Happiness only real when shared.” Christopher McCandless Ik was ontzettend geraakt door het zien van de film (met prachtige soundtrack van Eddie Vedder) en het lezen van het boek. Ik heb meerdere keren traantjes weggepinkt op ontroerende momenten, over hoe nabestaanden over hem spreken en uiteraard over zijn tragische afloop. Ik kan mij ook vinden aan beide polen van de controverse. Ik vind McCandless zowel een moedige avonturier als een egoïstische dwaas. Onze reis is natuurlijk niet te vergelijken met zijn avontuur. Wij leven van ons spaargeld en proberen juist wat gemakken te behouden met ons huis op wielen. Maar er zijn zeker ook een paar overeenkomsten: wij hebben voor best een lange tijd afscheid genomen van familie en vrienden (die wij heel erg missen) én de drukke maatschappij en een zeker bestaan mét inkomen, tijdelijk verruild voor natuur en rust. Dat is ook de reden dat zijn verhaal mij juist nu zo aanspreekt, en het prachtig was om dit boek te lezen vanuit de camper in de natuur. Trailer Into the Wild Tom Waes gaat naar Alaska Artikel over Magic Bus
Eenmaal terug in Guillestre na ons uitstapje naar de Oisans was er voor ons werk aan de winkel. Al sinds een maand doet de koelkast / vriezer het steeds slechter. Oh ja, wij hebben dus per ongeluk een tweedehands vriezer gekocht ipv een koelkast. Hier kwamen wij uiteraard pas achter toen wij al goed en wel op weg waren op deze reis en de heerlijke ingevroren gerechten van de moeder van Martijn maar ingevroren bléven. Zelfs na drie dagen in de ‘koelkast’. Hmmmm, vreeeemd. Bij aankoop en installatie hadden we alleen gecheckt of hij aansloeg (nou, dat deed ‘ie!). Achteraf bleek deze misser eigenlijk een blessing in disguise te zijn. Elke dag hebben wij de ‘koelkast’ maar een paar uur aanstaan: ‘s ochtends wanneer we koffie drinken en ontbijten, en ‘s avonds wanneer we terugkomen van klimmen oid. In de wintermaanden hoeft hij minder uren per dag aan te staan en in de zomermaanden juist meer. Zodoende slapen wij nooit met het gezoem van de ‘koelkast’ en bespaart het misschien ook nog wel stroom. Ok, genoeg over wat er allemaal wél werkt aan onze koelkast / vriezer. Sinds een maand slaat hij dus niet meer altijd aan wanneer wij hem aanzetten. Eerst sloeg hij dan een paar minuten later uit zichzelf aan, maar even later sloeg hij pas aan als we gingen rijden. Nóg even later sloeg hij helemaal niet meer aan… NEEEEE!!!! Dat is best wel klote, vooral nu in de zomer wanneer het best wel warm wordt in de bus en wij toch best wel van een koud biertje houden… Martijn had op het internet gelezen dat bij het niet aanslaan van de koelkast, 9 van de 10 keer de thermostaat stuk is, die makkelijk te vervangen is. Het bleek nog best wel moeilijk om op internet een nieuwe thermostaat te bestellen van zo een oude koelkast. Het merk van de koelkast, Waeco, vaart nu onder een andere naam, namelijk Dometic, en het type thermostaat bestaat niet meer. Uiteindelijk hebben we advies gekregen over een ander model thermostaat dat erin zou moeten passen en die hebben we laten opsturen naar het postkantoor van Guillestre. Toen we deze eindelijk konden ophalen gingen we (naja Martijn… die is wat beter in dit soort technische dingen) gelijk aan de slag. Helaas, hij deed het niet, het aantal connectoren en kabeltjes om hem te bevestigen aan de koelkast, kwamen niet overeen met onze antieke thermostaat. SHIIIIIIIIT… We kunnen écht niet zonder koelkast! Ok, onze alternatieven op volgorde van uitvoeren: 1) Kijken of we een reparateur kunnen vinden in de regio die onze oude koelkast kan maken. 2) Een tweedehands model vinden die we kunnen kopen, maar die moet wel precies in het keukenkastje passen. Risico is natuurlijk dat die ook kapot gaat, maar het zal niet zoveel geld kosten. 3) Een nieuwe koelkast kopen, die ook precies moet passen uiteraard. Dat zal wat meer geld kosten, maar ook rust geven dat hij nog lang mee zal gaan. De bus is natuurlijk wel ons huis waar we in leven, en verder hebben we eigenlijk nog helemaal geen pech gehad. Online hadden we al een nieuw model gevonden die zou passen én eigenlijk wel mee viel qua prijs. Voordat we een nieuwe gingen kopen wilde Martijn wel echt zéker weten dat deze niet meer te redden viel. Hij koppelde de gehele koelkast los om te kijken of er aan de achterkant nog iets te vinden was. Tijdens het naar voren trekken van de koelkast uit het keukenkastje, schoot hij ineens aan! Er was blijkbaar achterin een kabeltje los gaan zitten, die door het rammelen van de bus tijdens het rijdens, steeds losser is komen te zitten. Damn eh!! Martijn heeft het kabeltje weer goed bevestigd en de koelkast terug geplaats. We wachtten nog enkele dagen met het fixeren van de koelkast met alle schroeven e.d. in het geval de koelkast toch weer mankementen ging vertonen. Maar sindsdien bleef hij het gewoon doen! Wat een geluk zeg. We proosten hierop met een ijskoud glas champagne op onze heerlijke wildkampeerplek in Saint-Crépin.
On our route from Briançon to the Oisans, where Kevin and Rosan were waiting for us, we made a stop in Villar-d’Arêne for an overnight stay. The view in this area is really beautiful: mountains, grasslands, rocks. You drive through the valley at the foot of the mountain La Meije. It’s incredibly beautiful here! It was a lovely little stopover on our way visiting our friends in the Oisans. Our first night together The next day we drove to the campsite where Kev and Rosie were. It’s really nice to see them again and to hear their Italy-stories, where they have just been for a couple of days. That evening, we decided to go on a pub crawl, always a good plan! Unfortunately, it turned out to be Monday evening… None of us had realized this and once we got to the centre of Le Bourg-d’Oisans, all the pubs were closed, except for one. Well, no problem, we can still make this work. We will just visit one single pub, in that case, the outcome was the same: we all got very verry drunk. On the way back to the campsite, the boys were so paralyzed, luckily it only just went well when they started a fence jumping competition… Different activity from climbing #1 We set out the next day, packed with a big old hangover and everything, the works. No, this time we did not set off for climbing, we set off for rafting! We all thought this would be a super fun thing to do and a good change from climbing. We all went for it! Although it was actually the end of rafting the season, and therefore the current of the water was less strong, it was a lot of fun. The water, however, was still freezing cold! In the evening we went out for dinner. We now had a standard order. The boys went for the burgers and the girls for the Steak Tartaaarrrrr! Different activity from climbing #2 The next day there was another unique event, we went for a hike! Kevin’s favorite activity :). Rosan had chosen a beautiful lake, Lac Lauvitel, where there was a nice hike of 3.5 km each way and about 600-meter elevation. Once we arrived at the lake we were ready for a refreshing dip in the water. Well, all except Martijn of course. He knows better than to swim in mountain lakes. COLD!!!!!! After this nice hike it was already time to say goodbye. Kevin and Rosan drove back home, and we went back to Briançon. It was crazy to have these champs close again. To laugh and climb together, and apparently we can also enjoy a holiday together without climbing!! Hasta la Proxima chicos!! On the route back to Briançon we made another photo-stop at the beautiful town of La Grave. The church of the Eglise Notre Dame De L’Assomption is one of the most beautiful I have seen. With this view of La Meije. Wow, very special.
Kevin en Rosan hadden twee weken zomervakantie en kwamen een paar dagen bij ons langs op hun weg naar Italië. Yay!!! Zo gezellig! Wij wachtten hen op met een BBQ en kampvuurtje op de wildkampeerplek in bij Saint-Crepin aan het water. Want, anders dan de vorige keren dat zij ons op kwamen zoeken (in december én in februari, boffen wij even!), zijn ze dit keer met de auto én kampeerspullen. Super leuk om met hun te wildkamperen! De drie dagen wat ze bij ons waren hebben we uiteraard veel geklommen: bij Rue des Masques, Rocher Baron en Le Simoust. Verder zijn we lekker uit eten geweest in Guillestre (de jongens gingen voor de hamburgers en de meisjes voor de Steak Tartaar, yummmm!!!) en hebben we gezwommen in het heerlijke warme water van het Lac de Serre-Ponçon, waar Rosan haar prachtige opblaas krokodil tevoorschijn haalde. We eindigden dit spoedbezoekje een paar dagen later weer in stijl met een BBQ en kampvuurtje bij de volgende wildkampeerplek aan het mooie meer. Toen onze homies weer vertrokken op hun weg naar Italië, bleven wij achter. Een paar dagen terug in Rue des Masques had ik in mijn tweede poging een hele leuke 6b+ route geklommen, Joshua Trip. Ik was hier erg blij mee, want de eerste 6b+ sinds Spanje in het voorjaar, maar helaas kreeg ik in de dagen erna weer wat last van de synovitis in mijn vingers. De harde crux van de route (conglomeraat, en dus scherpe pockets….) was toch nog te hard voor mijn tere vingertjes… Dus we namen weer wat rustdagen van het klimmen en gingen weer eens wandelen! Van Guillestre naar Mont Dauphin, niet zo een hele verre wandeling, maar wel een mooie! De herfstkleuren worden al zichtbaar in de bomen. Ondertussen hadden Kevin & Rosan een heerlijke tijd gehad in Italië en waren hun terugreis aan het plannen. Ze hadden ons voorgesteld om elkaar te ontmoeten in de buurt van de Alpe d’Huez. Daar waren zij op de heenweg met haast langsgereden om naar ons toe te komen, maar vonden ze er erg leuk uitzien. Wat een goed idee! We zijn immers super flexibel met ons huis op wielen :). Zien we ook weer iets nieuws in de regio!
Toen we eenmaal hadden besloten om in Briançon te blijven, en dus de topo hadden gekocht, waren we ontzettend enthousiast over deze regio. Het geeft een fijn gevoel als je op een plek bent waarvan je weet dat je je de komende weken zult kunnen blíjven vermaken. Voor langere tijd op één plek blijven hebben wij tot nu toe tijdens onze reis eigenlijk nog helemaal niet gedaan. Over het algemeen zijn wij juist veel naar kleinere klimgebiedjes geweest waar je (met ons huidige klimniveau…) binnen een week wel bent uitgekeken. Dit was eigenlijk ook de reden dat we naar Spanje wilden, gezien we daar wel een paar klimgebieden kennen waar we maanden zoet kunnen zijn. Van Briançon dacht ik eigenlijk dat we buiten het klimseizoen waren en dat het in augustus/september nog veelste warm zou zijn. Maar gezien de hoge ligging van Briançon, en de vele sectoren in de schaduw waren we hier juist in hartje klimseizoen! Helemaal top dus. Ondertussen waren Kevin & Rosan hun zomervakantie aan het plannen. Ze wilden ons tijdens hún vakantie van een paar weken graag even komen opzoeken! Wat een feest :). We hadden anderhalve week de tijd om de leukste klimsectoren, wildkampeerplekken en zwemmeertjes te scouten vóór hun aankomst. Aan de slag dus! Rocher qui Répond We gingen naar Rocher qui Répond, een kalksteen klimgebied in de Vallée de la Clarée regio. Daar begonnen we in de meest rechter sector om op te warmen in 5c’tjes en 6a’tjes. Martijn ging daar wel lekker op maar ik niet zo. Nét te verre passen op afgeklommen en gladde treetjes. We verplaatsen één sector naar links en daar kon ik mijzelf veel beter vermaken. Een hele mooie 6a+ Pec Pec, die er veel harder uitzag dan hij was. Een hoek versnijding wat er uitzag als een supergladde plaat, maar er zaten genoeg mini randjes in die goed waren alleen moest je wel op spekgladde treetjes staan. Verder weer een leuke 6b onsight, Jessy. Deze voelde weer wat harder dan hij eruitzag. Er lijkt veel te zitten maar alle grepen en treetjes wijzen naar beneden of zijwaarts. Goed zoeken dus! Was leuk om uit te vogelen. Bakken met de Omnia! Ons recente bezoek aan Nida & Jean Michel en de ouders van Martijn heeft ons geïnspireerd om weer wat bijzonderder te koken. We hebben de Omnia oven sinds afgelopen zomer mee, dus we kunnen bakken!! Hier zie je twee verschillende creaties van onze campingoven: Gevulde paprika’s á la Jean Michel en een Bananen Pecannoten brood! Yummmm. Savines-le-Lac Het volgende klimgebied waar wij heen gingen is een conglomeraatwandje bij Savines-le-Lac, La Rochette. Deze routes waren best wel kort en spraken ons verder ook niet zo aan. Maar de omgeving wel! De bus stond hier echt weer op een prachtige plek geparkeerd 😍. Iets verderop, langs het meer Lac de Serre-Ponçon, was het heerlijk wildkamperen en zwemmen ook. Super lekker warm water ook! Mont Dauphin Mont Dauphin was het volgende klimgebied dat wij aandeden. Een erg leuke conglomeraatwand met prachtig uitzicht over de vallei van de Durance. Ik heb hier wat leuke 6a’tjes gedaan en ging ook voor het eerst in lange tijd weer eens een 6b+ proberen. Tot de crux ging dit allemaal erg goed en leek de route ook leuk. En toen was het vallen geblazen! Ik heb de crux een aantal keer geprobeerd en kwam steeds ietsjes verder, maar telkens niet tot de volgende bolt… Was wel weer erg goede valtraining! Dat doe ik het afgelopen jaar erg weinig ivm mijn blessure, de synovitis in mijn vingers. Ik klim constant binnen mijn comfortzone om mijn vingers niet teveel te belasten na de injecties van afgelopen juni. Maar níet vallen kan schadelijk zijn voor je valvertrouwen! Daar heb ik de laatste tijd best wel weer last van gekregen… Heel frustrerend als je weet hoe het is om grote voorklimvallen niet eng te vinden. Deze route was heel goed voor mijn voorklimvalangst dus. Uiteindelijk de route maar afgemaakt met behulp van de clipstick want ik kwam ondanks de steeds grotere vallen maar niet bij de volgende bolt. La Roche de Rame Verder hebben we geklommen bij Gorges de la Biaysse en Conduites à Gauche, twee kalksteen wandjes in de regio van La Roche de Rame. Ik heb hier Grimpeur Blanché, 6a+ en Méga Watt, 6b geklommen. Vooral met die laatste was ik erg blij mee want het zag er nogal uit als een blank slate. Martijn heeft hier voor het eerst weer een 6a geklommen (Ramápitèque), de langste van de sector. Hiermee was hij erg blij aangezien dit geen problemen voor zijn bicepsblessure opleverde. Rocher Baron Een dag later klommen we bij Rocher Baron, een te gekke Kwarts wand in de buurt van Briançon. Mijn klimprestaties waren hier bedenkelijk. Een 6a ge-redpoint waarvan ik de cruxpas écht moest uitwerken, en vervolgens nog een 6a geflasht en een 6b ge-onsight. Hmmm… 😂. Een deel van de sector bestond uit hele lange multi-pitch routes waarvan Martijn er ééntje heeft geklommen. Een 35m 6a genaamd Pas de Bile, heerlijk cruisen! Saint-Crépin wildkampeerplek ❤ De allermooiste wildkampeerplek van de regio is toch wel deze langs de Durance rivier naast Saint-Crépin. Een ijskoud maar prachtig heldere rivier omgeven door een idyllisch landschap, gouden licht en verder niemand om je heen. Wij hebben vast flinke boodschappen gedaan want vanavond komen Kevin & Rosan aan!! BBQ en wildkamperen it is!!! Wij kunnen niet wachten op hun aankomst.
Na de IFSC wedstrijd gingen we op bezoek bij Marianne & Mathijs in Risoul. Een stel klimmers uit Utrecht die ik nog ken van tripjes naar Berdorf een hele poos terug. Het zijn vrienden van vrienden die jaren geleden ook een bus hebben omgebouwd tot camper en er een jaar mee op klimvakantie zijn gegaan. Daarna hielden zij het niet meer uit om in Nederland te blijven wonen en zijn een Gite gaan verbouwen en verhuren in Risoul, Frankrijk. Daar wonen zij nu. Zo inspirerend! We hadden elkaar al lang niet meer gezien dus het was erg leuk om een beetje bij te kletsen en te horen over hun reis en emigreer onderneming. Marianne is nog steeds een fanatieke klimmer en Matthijs houdt nu meer van fietsen. Toen Martijn vertelde over zijn elleboog blessure wisten zij wel een Belgische sportfysiotherapeut in de buurt die ook Nederlands spreekt. Super! In Spanje was Martijn ook al naar de fysio geweest, maar deze fysio sprak nauwelijks Engels. In het Spaans kon ik wel redelijk voor tolk spelen, maar in het Frans gaat mij dat zeker weten niet lukken! De volgende dag nam Martijn contact met hem op. Gezien wij later die week naar Spanje zouden gaan en de fysio momenteel druk was, had hij Martijn telefonisch advies gegeven. Waarschijnlijk had hij last van een spierknoop in het littekenweefsel van zijn elleboog gezien deze meerdere keren verrekt is geweest, de eerste keer in El Chorro begin van dit jaar. Zijn advies was om de spierknoop er eerst consequent uit te masseren. Dit is Martijn gaan doen. Ondertussen zijn wij wezen klimmen in Le Simoust en Rocher de l’Ombre, waarvan het eerste sector de leukste was. Le Simoust is een conglomeraat crag (mijn favorieeeeeet!) aan de zijkant van het plateau waar Guillestre op ligt, een prachtig Frans klein dorpje. Dit was ook onze slaapplek aangezien het een getolereerde wildkampeerplek is op loopafstand van het dorp. Met droogtoilet en prachtig uitzicht over de gehele vallei als cadeautje. Door mijn eerdere trip naar ❤ Margalef ❤ in 2017 ben ik helemaal verliefd geworden op het klimmen op conglomeraat. Deze rotssoort is gevormd door kiezelstenen in allerlei vormen en maten die aan elkaar gelijmd zijn door wat lijkt op opgedroogde modder. Je klimt dan op de kiezelstenen, of als de stenen eruit zijn gevallen, op de gaten die zij achterlaten. Pockets dus. Vaak zijn dit hele kleine pockets waar niet meer dan één á twee vingers inpassen, waarop je gaat zoeken naar een combi van pockets voor verschillende vingers zodat je ze als knijpgreep kunt belasten. Omdat de rots heel erg veel structuur heeft, heb je meestal ook veel verschillende opties voor je voeten. Voor klimmers zoals ik, die niet heel lang zijn (of een grote spanwijdte hebben, ik word ook weleens T-Rexje genoemd door mijn negatieve aapfactor…) is dat echt te gek! Conglomeraat heeft veel minder ‘morfo’ cruxen dan bijvoorbeeld kalksteen heeft. Daarom zijn we een paar dagen achter elkaar naar Le Simoust gegaan. En weldra, twee dagen op rij 6b ge-onsight. Hoppa! De routes AUSWEIS!! en Le miracle du doigt dans le cul. Beide hebben een boulder-achtige instap, waarna een makkelijker stuk volgt, en de routes uiteindelijk afsluiten in een gevecht tegen de verzuring. De laatste van deze twee was mijn favoriet. Een andere aanrader is trouwens Mozambique, een zeer mooie 6a+ waarin de kiezelstenen flinke overhangende rotsblokken zijn. Erg apart en avontuurlijk klimmen! De volgende dag lazen wij het treurige nieuws dat Spanje weer rood was geworden op de BuZa kaart. Het ging er slecht aan toe met de Corona Cijfers :(. Nét op het moment dat wij daarheen wilden vertrekken, Asturias stond op onze planning. Balen zeg. Maar gelukkig zijn we nú op een hele mooie plek waar ontzettend veel te klimmen en te wandelen is met een gigantische keuze aan rotsstijlen. Van conglomeraat, kalksteen, en gneiss tot zelfs kwarts. We hebben direct de Briançon topo gekocht. Hier blijven scheelt ook weer een stuk of 1.000 km rijden. Ook niet verkeerd :).
Na het weekje verwennerij met de familie van Martijn zijn we naar Briançon gereden om de enige IFSC klimcompetitie van dit jaar live bij te wonen. Door corona zijn alle andere wedstrijden (in Europa tenminste) afgelast. Onze enige kans om ‘s werelds sterkste klimmers op de IFSC wedstrijd wand te zien knallen dus! Voor we naar de halve finale gingen op de vrijdagavond, zijn we lekker zelf gaan klimmen in een prachtige kloof in de buurt van Briançon. Rif d’Oriol is een kalksteen kloof waar je zomers heerlijk in de schaduw kunt klimmen. De klimplek is erg bijzonder omdat het patroon van de rots net golven lijken. Ontzettend mooi! Verder leek het wel een klimhal, zo druk was het! Wij waren duidelijk niet de enigen die in de buurt zijn om naar de wedstrijd te gaan. We hebben wat leuke routes geklommen, maar het klimmen was wel apart. Het lijkt door die gelaagdheid van de golvende rots alsof je heel veel hand- en voet opties hebt, maar dat valt vies tegen. Alles is naar beneden gericht en veel is toch wel een beetje afgeklommen. De route die ons beide het meeste aansprak was een 6a+, Ici l’ombre. Een hele mooie route die begint met een plaat op die prachtig gelaagde structuur, vervolgens een hoek omgaat en eindigt met wat fysieke passen op goede grepen. Super leuk! Die avond was het tijd voor de halve finale van de IFSC wedstrijd. We hadden een wildkampeer plek gevonden vlak naast het IFSC terrein! Vet relaxed, kruipend naar huis :). Na afloop hadden we een meet-up met mijn Instagram vriendin Cooking for Climbers (Lotte). Fleur wees mij eens op haar account omdat zij ook zo een gekke klimmer is en daar leuke foto’s en verhaaltjes over post. Dus ik volg haar al een tijdje en na een poos begon ze mij ook te volgen. We hadden al wat privéberichten gewisseld nadat zij een maand eerder haar enkel had gebroken in een Multipitch tijdens haar télétravail-zomer in de Hautes Alpes in Frankrijk. Balen zeg!! Deze avond poste ze allemaal insta stories over de IFSC wedstrijd, zij zat ook in het publiek! Ik berichtte haar weer en we ontmoetten elkaar eindelijk live na de wedstrijd :). Heel gezellig! Tijdens de halve finale hebben Martijn en ik behoorlijk wat wijntjes gedronken, we waren in een enthousiaste en jolige stemming! Toen we na onze ontmoeting met Lotte weer naar de bus liepen hadden we wel trek in nog een nightcap, of twee… We hadden nog een fles Whisky op voorraad. Het was een erg gezellige avond, maar die laatste whisky was toch echt een beetje overbodig! Ik kon hem er helaas niet helemaal inhouden. Pffff, volgende dag ook een kater zeg… Dat zijn we niet meer gewend! Dat hebben we toch nét even verkeerd getimed. De volgende avond was namelijk ook het afsluitende feest na de finale. Die hebben we maar even overgeslagen… Te vroeg gepiekt. We pulled an Emma! Zaterdag was de dag van de finale. We waren ruim op tijd naar het terrein gegaan om onze stoeltjes op een goede plek neer te zetten. Er werden klimfilms vertoond als entertainment en Black Diamond deelde petjes uit. In de middag was het nog rustig, maar het terrein liep gedurende de dag langzamerhand vol en niet iedereen droeg z’n mondkapje… Hmmm, dat is gezien de pandemie toch niet zo handig. Wel gezellig dat Lotte bij ons kwam zitten om de wedstrijd te kijken! De finale was hartstikke spannend en heel erg leuk om te zien, zelfs voor mijn moeder!! Hahaha. Mijn moeder heeft normaal gesproken nul interesse in deze wedstrijden, maar dit keer zaten wíj in het publiek en heeft ze de gehele wedstrijd live meegekeken! De winnaars van de avond waren niemand minder dan Adam Ondra en Laura Rogora. Beiden hadden bij de halve finales ook al de beste scores neergezet dus bij een top was het voor hen ook gelijk duidelijk dat ze de hele wedstrijd gewonnen hadden. Het dak ging eraf toen zij hun routes uitklommen! Hieronder een filmpje van de highlights van de wedstrijd.
In Varages (Zuid-Frankrijk, vlak bij de Gorges du Verdon), wonen Jean-Michel en Nida, Nida is de nicht van mijn vader. Bijna elke zomer gaan mijn ouders daar op bezoek tijdens hun vakantie. Het was nog even de vraag of het dit jaar door kon gaan i.v.m. corona, maar gelukkig waren er geen reisrestricties. Al snel hadden we plannen gemaakt om daar ook heen te gaan, want wat is een betere plek om elkaar te zien dan Zuid-Frankrijk? We keken er erg naar uit om iedereen in Varages te ontmoeten, mijn ouders hadden we al ruim drie maanden niet gezien en ik had Nida en Jean-Michel al jaren niet gezien. De laatste keer dat ik in Varages op bezoek was zal zeker 15 jaar geleden zijn. Onze tijd in Varages was erg gezellig en fijn. Om te beginnen was het erg lekker om tijdens de hete zomerdagen even niet in de bus te wonen, maar in een huis met douche en toilet, een luxe die wij in de bus natuurlijk niet hebben. Het huis van Nida en Jean-Michel wordt omringd door een grote tuin met zwembad waar we vaak rondhingen gedurende de dag. Maar het allerleukst was natuurlijk om een week lang de familie om ons heen te hebben! Onze dagen zagen er over het algemeen zo uit: Uitslapen, lekker eten, dan bij het zwembad hangen, lekker eten, dan misschien iets ondernemen maar vaak ook niet, en dan tot slot weer lekker eten en na-borrelen totdat iedereen voldaan naar bed ging. Een erg drukke planning dus… Bijna iedere dag hadden Jean-Michel en/of Nida wel iets lekkers gekookt. Soms gingen we erop uit, om ergens anders lekker te eten, of we deden iets anders. Door de Gorges du Verdon rijden in de klassieke Peugeot van Jean-Michel, klimmen bij Châteauvert (terwijl de hele familie mee kwam kijken! super leuk 😊), naar het strand waar we heel chique hebben geluncht en lekkere Veuve Clicquot champagne hebben gedronken, of naar het dopje Varages zelf waar we op één avond met alle mensen van het dorp aan lange tafels mosselen gegeten hebben, of de garage van Jean-Michel om zijn klassieke oldtimers te bewonderen. Kortom, wij hebben erg genoten van de tijd met Nida, Jean-Michel en mijn ouders!
Nog even een toeristische stop in een prachtig Frans dorpje voordat wij doorrijden richting Oostenrijk. Dambach la Ville staat bekend om de goede kwaliteit wijn die je er kunt kopen uit de Elzas regio (Alsace in het Frans). De wildkampeerplek waar wij hebben overnacht was dan ook aan de rand van een wijngaard, met prachtig uitzicht over het dorp in de verte. In Dambach la Ville zelf is het heerlijk rondlopen, om de haverklap loop je langs wijnhandelaren waar je naar binnen kunt om te proeven. In een van deze zaakjes hebben we twee flessen Pinot gekocht, één rood en één wit. Die hebben wij gedronken terwijl wij die heerlijke wijnfilm Sideways keken. Super grappige en deprimerende komedie over twee gasten die allerminst succesvol zijn in hun leven, maar toch kunnen genieten van (heel veel) wijn drinken… Een aanrader!
De Vogezen! Ein-de-lijk. Nog nooit geweest, ook al is het maar 6 uur rijden van huis. Ik zou me moeten schamen… En wat een leuke klimplek! De rots hier is een mix van conglomeraat, zandsteen en gneiss in verschillende vormen door elkaar gemixt. We hebben geklommen in Roches Plates, Mühlberg en Falkenstein in Vosges du Midi. Michael en Amasja gingen hier een lang weekend naar toe om te kamperen en te klimmen en wij waren in de buurt. Super leuk om hun hier te meeten! Ik was onder de indruk van hoe groot en divers dit klimgebied is. Martijn en ik konden dit keer door onze vet irritante blessures helaas maar weinig klimmen en ook alleen erg makkelijke routes. Maar ik heb nu al zin om hier een andere keer naartoe te komen en wat meer te kunnen proeven van wat de Vogezen te bieden heeft! Naast het klimmen hebben we een hele gezellige tijd gehad met Michael en Amasja, met z’n allen lekker gegeten en gedronken, gezwommen in het zwembad van de camping waar Mike & Amasja stonden en door het prachtige stadje Saverne gelopen. Prima tijdverdrijf voor deze kreupele klimmers dus :).
Ik kan iedereen een oom en tante met een vakantiehuis in Frankrijk aanraden! Nadat wij Spanje uitgezet waren moesten wij natuurlijk ergens anders heen. Terug naar Nederland, zonder huis of werk om naartoe terug te keren, wilden wij liever nog niet doen. Ik had al een poosje contact met mijn tante Saskia over onze benarde situatie met de aankomende lockdown. Direct nadat we wegreden bij onze laatste slaapplaats in Spanje vroeg ik haar of wij naar Onnion konden rijden, waar zij en mijn oom Iem een vakantiehuis hebben, om eventueel zelfs met de bus in de tuin te staan. We hoefde het huis niet eens in, wij wilden alleen een plek waar wij niet wéér weggestuurd konden worden door politie, terwijl wij wel gewoon de lockdown maatregelen konden naleven. Ja dat kon! Er was niemand in huis maar we konden de sleutel ophalen bij vrienden van hen in een dichtbij gelegen dorpje. Wat ontzettend fijn om een toevluchtsoord te hebben! Een heerlijke plek waar ik een aantal jaar terug samen met mijn broer ook al zo een heerlijke tijd heb gehad met onze oom en tante Iem en Saskia. Een huis in de prachtige Haute Savoie regio van Frankrijk, met in de verte uitzicht op de Mont Blanc. Zo voelt die lockdown eerlijk gezegd toch niet zo verschrikkelijk. In totaal hebben wij zes weken in lockdown gezeten in dit huis. Dat was absoluut heerlijk maar de regels om de corona uitbraak in te perken in Frankrijk waren behoorlijk strikt. Je mocht alleen naar buiten als je een ondertekende verklaring bij je had: de attestation de déplacement. Hierop gaf je aan waarom je naar buiten ging, op welke dag en om hoe laat je vanaf welk adres vertrokken bent. Je mocht namelijk wel een ommetje maken om individueel te sporten of even een frisse neus te halen, maar dan voor maximaal één uur en ook binnen een straal van één kilometer vanaf je woonadres. Gezien wij geen printer tot onze beschikking hadden, moesten wij dit iedere keer helemaal uitschrijven. Nog best een klus. Uiteindelijk konden wij op hetzelfde papiertje met potlood steeds de datum en tijd aanpassen, maar het was toch wel een gedoe. Tijdens de periode die wij doorbrachten in Onnion hebben wij gelukkig nog het één en ander aan het huis geklust, zoals het opnieuw schilderen van de deuren van de schuur en het verstevigen van het terras van het huis. Verder heb ik beeldmateriaal gemaakt en verstuurd naar Susanne Opstal, een regisseuse die een documentaire maakte over hoe mensen over de hele wereld op vergelijkbare wijze de wereldwijde lockdown doorbrachten. Deze docu is hier te zien: www.thenwewokeup.com. Ook hebben we nog best veel gewandeld in de directe omgeving. Gelukkig gaat er aan het einde van straat een wandelpaadje direct het bos in en kan je (nét iets buiten die straal van één kilometer, hehe) een prachtige wandeling maken. Verder heeft Martijn veel piano gespeeld, ik heb een online photoshop cursus gedaan en ik heb veel Franse geoefend op Duolingo. Tijdens de wandeling die wij maakten kom je langs een kleine klimsector, de Rocher Blanc. Één keer konden wij het niet laten. We hadden vroeg gekookt en gegeten en zijn om een uur of zeven ‘s avonds met klimspullen naar dit sector gelopen, op ongeveer een uur afstand. We hebben in anderhalf uur tijd daar beiden vijf routes geklommen en zijn daarna in het donker weer vlug naar huis gelopen. Gelukkig zijn we niet gesnapt! Wat een boefjes :). Nogmaals dank lieve Iem & Saskia dat wij zo lang gebruik hebben kunnen maken van jullie heerlijke paleisje in Frankrijk! Onze lockdown periode had er anders veel somberder uitgezien. XXX
Even een sneak peak van waar wij over een paar maanden zéker naartoe terug zullen komen: de Gorges du Tarn. Vanwege slecht weer zijn we gelijk doorgereden, maar het ziet er veelbelovend uit. We zijn erg benieuwd hoe het hier in de lente zal zijn!
Because we avoid the toll roads, we drive through France and its beautiful landscapes. We avoid the toll roads because our Van doesn’t like to drive much faster than 100km per hour. Besides, we are in no rush! Moreover, this way we save some pennies to make this journey as long as possible. Ahhh, it’s good to finally be on the road…
Our first wild camping spot! It’s a beautiful spot in the French Ardennes, júst across the border with Belgium. We found this place with the Park for Night app. This makes it very easy to find a suitable place to sleep, which is very nice. When we arrived at this place at about 21 in the evening, a gentleman approached us to ask if we needed water or electricity. Ah, so welcoming! A kind of free hotel for campers on the road :). After getting up the next day, we made a nice short hike in the woods as to not only be on the road these days on our way to Spain.
We hebben besloten dat het weer eens tijd wordt voor een change of scenery. We hebben nu bijna een maand doorgebracht in deze regio. Op de lockdown in Onnion na (die was natuurlijk verplicht) hebben we nergens zo lang doorgebracht als hier! Nu was er ook wel erg veel te doen en te zien hier… De laatste dagen hebben we hier en daar nog wat geklommen (Les Guions, Ailefroide, Freissinières), maar niets noemenswaardigs. Ik had nog steeds wat last van m’n vingers dus nam het lekker rustig aan. Wel hebben we nog een prachtige wandeling gemaakt naar de Glacier Blanc, waar we nog een marmot hebben gespot!
Onlangs hebben we de film Into the Wild (2007) gekeken, een verfilming van het gelijknamige boek over het waargebeurde verhaal van Chris McCandless. Een jongen die direct na zijn afstuderen naar Alaska vertrekt to live in the wilderness and off the land, en daar om het leven komt nadat hij vast is komen te zitten en uithongert. Ik had deze film ook al gezien toen hij net uitkwam, maar deze keer raakte hij me veel meer en ben ik het boek van Jon Krakauer gaan lezen. Als het verhaal je interesseert kan ik je zeker het boek aanraden, aangezien er daar veel meer achtergrond informatie aan het licht komt dan in de film, uiteraard. In een notendop gaat Into the Wild over de net cum laude afgestudeerde Chris McCandless uit Atlanta, GA, die van goeden huize komt maar zich los vecht van het systeem waar hij in zit. Hij doneert $24.000 aan het goede doel, laat al zijn bezittingen en geliefden achter, en lift naar Alaska om daar alleen met de natuur te zijn. Hoewel hij wel wat aan onderzoek heeft gedaan om daar alleen en van het land te kunnen leven, was hij ook niet écht goed voorbereid. Eenmaal in Alaska treft hij een verlaten bus aan in the middle of nowhere (Magic Bus) waar hij zijn verblijfplaats van maakt. Na enkele maanden alleen te zijn geweest heeft hij in de lente van 1991 een poging gedaan om terug te keren naar de bewoonde wereld. Echter, het beekje die hij eerder overstak om bij de bus terecht te komen, was nu een wilde rivier onmogelijk om over te steken. Verzwakt en moedeloos is hij waarschijnlijk gestorven aan verhongering en mogelijk vergiftiging. Het verhaal is erg controversieel. Er zijn veel mensen die de jongen prijzen en zelfs bewonderen om het lef dat hij heeft gehad om alle zekerheid die hij had op te geven en aan zo een avontuur te beginnen. De maatschappij en welvaart te verruilen voor een simpel bestaan één met de natuur. Er zijn ook mensen die juist vinden dat Chris McCandless een arrogant schoffie is met grootheidswaanzin om zó slecht voorbereid aan zo een expeditie te beginnen, en zijn familie totaal in het ongewisse te laten over zijn whereabouts. In het boek en in de film leer je over de nieuwe contacten die hij maakt met mensen die zijn pad kruisen. Allemaal mensen met wie hij in korte tijd een intieme band ontwikkelt, maar waar hij weer vertrekt op het moment dat het té intiem wordt, wanneer er verwachtingen komen. Zijn ouders en zus heeft hij niet laten weten over zijn plannen: van de een op de andere dag is hij vertrokken, en heeft hij een andere naam aangenomen, Alexander Supertramp, om onvindbaar te zijn. Uiteindelijk lijkt McCandless wel spijt te hebben dat hij al zijn geliefden heeft verlaten: “Happiness only real when shared.” Christopher McCandless Ik was ontzettend geraakt door het zien van de film (met prachtige soundtrack van Eddie Vedder) en het lezen van het boek. Ik heb meerdere keren traantjes weggepinkt op ontroerende momenten, over hoe nabestaanden over hem spreken en uiteraard over zijn tragische afloop. Ik kan mij ook vinden aan beide polen van de controverse. Ik vind McCandless zowel een moedige avonturier als een egoïstische dwaas. Onze reis is natuurlijk niet te vergelijken met zijn avontuur. Wij leven van ons spaargeld en proberen juist wat gemakken te behouden met ons huis op wielen. Maar er zijn zeker ook een paar overeenkomsten: wij hebben voor best een lange tijd afscheid genomen van familie en vrienden (die wij heel erg missen) én de drukke maatschappij en een zeker bestaan mét inkomen, tijdelijk verruild voor natuur en rust. Dat is ook de reden dat zijn verhaal mij juist nu zo aanspreekt, en het prachtig was om dit boek te lezen vanuit de camper in de natuur. Trailer Into the Wild Tom Waes gaat naar Alaska Artikel over Magic Bus
Eenmaal terug in Guillestre na ons uitstapje naar de Oisans was er voor ons werk aan de winkel. Al sinds een maand doet de koelkast / vriezer het steeds slechter. Oh ja, wij hebben dus per ongeluk een tweedehands vriezer gekocht ipv een koelkast. Hier kwamen wij uiteraard pas achter toen wij al goed en wel op weg waren op deze reis en de heerlijke ingevroren gerechten van de moeder van Martijn maar ingevroren bléven. Zelfs na drie dagen in de ‘koelkast’. Hmmmm, vreeeemd. Bij aankoop en installatie hadden we alleen gecheckt of hij aansloeg (nou, dat deed ‘ie!). Achteraf bleek deze misser eigenlijk een blessing in disguise te zijn. Elke dag hebben wij de ‘koelkast’ maar een paar uur aanstaan: ‘s ochtends wanneer we koffie drinken en ontbijten, en ‘s avonds wanneer we terugkomen van klimmen oid. In de wintermaanden hoeft hij minder uren per dag aan te staan en in de zomermaanden juist meer. Zodoende slapen wij nooit met het gezoem van de ‘koelkast’ en bespaart het misschien ook nog wel stroom. Ok, genoeg over wat er allemaal wél werkt aan onze koelkast / vriezer. Sinds een maand slaat hij dus niet meer altijd aan wanneer wij hem aanzetten. Eerst sloeg hij dan een paar minuten later uit zichzelf aan, maar even later sloeg hij pas aan als we gingen rijden. Nóg even later sloeg hij helemaal niet meer aan… NEEEEE!!!! Dat is best wel klote, vooral nu in de zomer wanneer het best wel warm wordt in de bus en wij toch best wel van een koud biertje houden… Martijn had op het internet gelezen dat bij het niet aanslaan van de koelkast, 9 van de 10 keer de thermostaat stuk is, die makkelijk te vervangen is. Het bleek nog best wel moeilijk om op internet een nieuwe thermostaat te bestellen van zo een oude koelkast. Het merk van de koelkast, Waeco, vaart nu onder een andere naam, namelijk Dometic, en het type thermostaat bestaat niet meer. Uiteindelijk hebben we advies gekregen over een ander model thermostaat dat erin zou moeten passen en die hebben we laten opsturen naar het postkantoor van Guillestre. Toen we deze eindelijk konden ophalen gingen we (naja Martijn… die is wat beter in dit soort technische dingen) gelijk aan de slag. Helaas, hij deed het niet, het aantal connectoren en kabeltjes om hem te bevestigen aan de koelkast, kwamen niet overeen met onze antieke thermostaat. SHIIIIIIIIT… We kunnen écht niet zonder koelkast! Ok, onze alternatieven op volgorde van uitvoeren: 1) Kijken of we een reparateur kunnen vinden in de regio die onze oude koelkast kan maken. 2) Een tweedehands model vinden die we kunnen kopen, maar die moet wel precies in het keukenkastje passen. Risico is natuurlijk dat die ook kapot gaat, maar het zal niet zoveel geld kosten. 3) Een nieuwe koelkast kopen, die ook precies moet passen uiteraard. Dat zal wat meer geld kosten, maar ook rust geven dat hij nog lang mee zal gaan. De bus is natuurlijk wel ons huis waar we in leven, en verder hebben we eigenlijk nog helemaal geen pech gehad. Online hadden we al een nieuw model gevonden die zou passen én eigenlijk wel mee viel qua prijs. Voordat we een nieuwe gingen kopen wilde Martijn wel echt zéker weten dat deze niet meer te redden viel. Hij koppelde de gehele koelkast los om te kijken of er aan de achterkant nog iets te vinden was. Tijdens het naar voren trekken van de koelkast uit het keukenkastje, schoot hij ineens aan! Er was blijkbaar achterin een kabeltje los gaan zitten, die door het rammelen van de bus tijdens het rijdens, steeds losser is komen te zitten. Damn eh!! Martijn heeft het kabeltje weer goed bevestigd en de koelkast terug geplaats. We wachtten nog enkele dagen met het fixeren van de koelkast met alle schroeven e.d. in het geval de koelkast toch weer mankementen ging vertonen. Maar sindsdien bleef hij het gewoon doen! Wat een geluk zeg. We proosten hierop met een ijskoud glas champagne op onze heerlijke wildkampeerplek in Saint-Crépin.
On our route from Briançon to the Oisans, where Kevin and Rosan were waiting for us, we made a stop in Villar-d’Arêne for an overnight stay. The view in this area is really beautiful: mountains, grasslands, rocks. You drive through the valley at the foot of the mountain La Meije. It’s incredibly beautiful here! It was a lovely little stopover on our way visiting our friends in the Oisans. Our first night together The next day we drove to the campsite where Kev and Rosie were. It’s really nice to see them again and to hear their Italy-stories, where they have just been for a couple of days. That evening, we decided to go on a pub crawl, always a good plan! Unfortunately, it turned out to be Monday evening… None of us had realized this and once we got to the centre of Le Bourg-d’Oisans, all the pubs were closed, except for one. Well, no problem, we can still make this work. We will just visit one single pub, in that case, the outcome was the same: we all got very verry drunk. On the way back to the campsite, the boys were so paralyzed, luckily it only just went well when they started a fence jumping competition… Different activity from climbing #1 We set out the next day, packed with a big old hangover and everything, the works. No, this time we did not set off for climbing, we set off for rafting! We all thought this would be a super fun thing to do and a good change from climbing. We all went for it! Although it was actually the end of rafting the season, and therefore the current of the water was less strong, it was a lot of fun. The water, however, was still freezing cold! In the evening we went out for dinner. We now had a standard order. The boys went for the burgers and the girls for the Steak Tartaaarrrrr! Different activity from climbing #2 The next day there was another unique event, we went for a hike! Kevin’s favorite activity :). Rosan had chosen a beautiful lake, Lac Lauvitel, where there was a nice hike of 3.5 km each way and about 600-meter elevation. Once we arrived at the lake we were ready for a refreshing dip in the water. Well, all except Martijn of course. He knows better than to swim in mountain lakes. COLD!!!!!! After this nice hike it was already time to say goodbye. Kevin and Rosan drove back home, and we went back to Briançon. It was crazy to have these champs close again. To laugh and climb together, and apparently we can also enjoy a holiday together without climbing!! Hasta la Proxima chicos!! On the route back to Briançon we made another photo-stop at the beautiful town of La Grave. The church of the Eglise Notre Dame De L’Assomption is one of the most beautiful I have seen. With this view of La Meije. Wow, very special.
Kevin en Rosan hadden twee weken zomervakantie en kwamen een paar dagen bij ons langs op hun weg naar Italië. Yay!!! Zo gezellig! Wij wachtten hen op met een BBQ en kampvuurtje op de wildkampeerplek in bij Saint-Crepin aan het water. Want, anders dan de vorige keren dat zij ons op kwamen zoeken (in december én in februari, boffen wij even!), zijn ze dit keer met de auto én kampeerspullen. Super leuk om met hun te wildkamperen! De drie dagen wat ze bij ons waren hebben we uiteraard veel geklommen: bij Rue des Masques, Rocher Baron en Le Simoust. Verder zijn we lekker uit eten geweest in Guillestre (de jongens gingen voor de hamburgers en de meisjes voor de Steak Tartaar, yummmm!!!) en hebben we gezwommen in het heerlijke warme water van het Lac de Serre-Ponçon, waar Rosan haar prachtige opblaas krokodil tevoorschijn haalde. We eindigden dit spoedbezoekje een paar dagen later weer in stijl met een BBQ en kampvuurtje bij de volgende wildkampeerplek aan het mooie meer. Toen onze homies weer vertrokken op hun weg naar Italië, bleven wij achter. Een paar dagen terug in Rue des Masques had ik in mijn tweede poging een hele leuke 6b+ route geklommen, Joshua Trip. Ik was hier erg blij mee, want de eerste 6b+ sinds Spanje in het voorjaar, maar helaas kreeg ik in de dagen erna weer wat last van de synovitis in mijn vingers. De harde crux van de route (conglomeraat, en dus scherpe pockets….) was toch nog te hard voor mijn tere vingertjes… Dus we namen weer wat rustdagen van het klimmen en gingen weer eens wandelen! Van Guillestre naar Mont Dauphin, niet zo een hele verre wandeling, maar wel een mooie! De herfstkleuren worden al zichtbaar in de bomen. Ondertussen hadden Kevin & Rosan een heerlijke tijd gehad in Italië en waren hun terugreis aan het plannen. Ze hadden ons voorgesteld om elkaar te ontmoeten in de buurt van de Alpe d’Huez. Daar waren zij op de heenweg met haast langsgereden om naar ons toe te komen, maar vonden ze er erg leuk uitzien. Wat een goed idee! We zijn immers super flexibel met ons huis op wielen :). Zien we ook weer iets nieuws in de regio!
Toen we eenmaal hadden besloten om in Briançon te blijven, en dus de topo hadden gekocht, waren we ontzettend enthousiast over deze regio. Het geeft een fijn gevoel als je op een plek bent waarvan je weet dat je je de komende weken zult kunnen blíjven vermaken. Voor langere tijd op één plek blijven hebben wij tot nu toe tijdens onze reis eigenlijk nog helemaal niet gedaan. Over het algemeen zijn wij juist veel naar kleinere klimgebiedjes geweest waar je (met ons huidige klimniveau…) binnen een week wel bent uitgekeken. Dit was eigenlijk ook de reden dat we naar Spanje wilden, gezien we daar wel een paar klimgebieden kennen waar we maanden zoet kunnen zijn. Van Briançon dacht ik eigenlijk dat we buiten het klimseizoen waren en dat het in augustus/september nog veelste warm zou zijn. Maar gezien de hoge ligging van Briançon, en de vele sectoren in de schaduw waren we hier juist in hartje klimseizoen! Helemaal top dus. Ondertussen waren Kevin & Rosan hun zomervakantie aan het plannen. Ze wilden ons tijdens hún vakantie van een paar weken graag even komen opzoeken! Wat een feest :). We hadden anderhalve week de tijd om de leukste klimsectoren, wildkampeerplekken en zwemmeertjes te scouten vóór hun aankomst. Aan de slag dus! Rocher qui Répond We gingen naar Rocher qui Répond, een kalksteen klimgebied in de Vallée de la Clarée regio. Daar begonnen we in de meest rechter sector om op te warmen in 5c’tjes en 6a’tjes. Martijn ging daar wel lekker op maar ik niet zo. Nét te verre passen op afgeklommen en gladde treetjes. We verplaatsen één sector naar links en daar kon ik mijzelf veel beter vermaken. Een hele mooie 6a+ Pec Pec, die er veel harder uitzag dan hij was. Een hoek versnijding wat er uitzag als een supergladde plaat, maar er zaten genoeg mini randjes in die goed waren alleen moest je wel op spekgladde treetjes staan. Verder weer een leuke 6b onsight, Jessy. Deze voelde weer wat harder dan hij eruitzag. Er lijkt veel te zitten maar alle grepen en treetjes wijzen naar beneden of zijwaarts. Goed zoeken dus! Was leuk om uit te vogelen. Bakken met de Omnia! Ons recente bezoek aan Nida & Jean Michel en de ouders van Martijn heeft ons geïnspireerd om weer wat bijzonderder te koken. We hebben de Omnia oven sinds afgelopen zomer mee, dus we kunnen bakken!! Hier zie je twee verschillende creaties van onze campingoven: Gevulde paprika’s á la Jean Michel en een Bananen Pecannoten brood! Yummmm. Savines-le-Lac Het volgende klimgebied waar wij heen gingen is een conglomeraatwandje bij Savines-le-Lac, La Rochette. Deze routes waren best wel kort en spraken ons verder ook niet zo aan. Maar de omgeving wel! De bus stond hier echt weer op een prachtige plek geparkeerd 😍. Iets verderop, langs het meer Lac de Serre-Ponçon, was het heerlijk wildkamperen en zwemmen ook. Super lekker warm water ook! Mont Dauphin Mont Dauphin was het volgende klimgebied dat wij aandeden. Een erg leuke conglomeraatwand met prachtig uitzicht over de vallei van de Durance. Ik heb hier wat leuke 6a’tjes gedaan en ging ook voor het eerst in lange tijd weer eens een 6b+ proberen. Tot de crux ging dit allemaal erg goed en leek de route ook leuk. En toen was het vallen geblazen! Ik heb de crux een aantal keer geprobeerd en kwam steeds ietsjes verder, maar telkens niet tot de volgende bolt… Was wel weer erg goede valtraining! Dat doe ik het afgelopen jaar erg weinig ivm mijn blessure, de synovitis in mijn vingers. Ik klim constant binnen mijn comfortzone om mijn vingers niet teveel te belasten na de injecties van afgelopen juni. Maar níet vallen kan schadelijk zijn voor je valvertrouwen! Daar heb ik de laatste tijd best wel weer last van gekregen… Heel frustrerend als je weet hoe het is om grote voorklimvallen niet eng te vinden. Deze route was heel goed voor mijn voorklimvalangst dus. Uiteindelijk de route maar afgemaakt met behulp van de clipstick want ik kwam ondanks de steeds grotere vallen maar niet bij de volgende bolt. La Roche de Rame Verder hebben we geklommen bij Gorges de la Biaysse en Conduites à Gauche, twee kalksteen wandjes in de regio van La Roche de Rame. Ik heb hier Grimpeur Blanché, 6a+ en Méga Watt, 6b geklommen. Vooral met die laatste was ik erg blij mee want het zag er nogal uit als een blank slate. Martijn heeft hier voor het eerst weer een 6a geklommen (Ramápitèque), de langste van de sector. Hiermee was hij erg blij aangezien dit geen problemen voor zijn bicepsblessure opleverde. Rocher Baron Een dag later klommen we bij Rocher Baron, een te gekke Kwarts wand in de buurt van Briançon. Mijn klimprestaties waren hier bedenkelijk. Een 6a ge-redpoint waarvan ik de cruxpas écht moest uitwerken, en vervolgens nog een 6a geflasht en een 6b ge-onsight. Hmmm… 😂. Een deel van de sector bestond uit hele lange multi-pitch routes waarvan Martijn er ééntje heeft geklommen. Een 35m 6a genaamd Pas de Bile, heerlijk cruisen! Saint-Crépin wildkampeerplek ❤ De allermooiste wildkampeerplek van de regio is toch wel deze langs de Durance rivier naast Saint-Crépin. Een ijskoud maar prachtig heldere rivier omgeven door een idyllisch landschap, gouden licht en verder niemand om je heen. Wij hebben vast flinke boodschappen gedaan want vanavond komen Kevin & Rosan aan!! BBQ en wildkamperen it is!!! Wij kunnen niet wachten op hun aankomst.
Na de IFSC wedstrijd gingen we op bezoek bij Marianne & Mathijs in Risoul. Een stel klimmers uit Utrecht die ik nog ken van tripjes naar Berdorf een hele poos terug. Het zijn vrienden van vrienden die jaren geleden ook een bus hebben omgebouwd tot camper en er een jaar mee op klimvakantie zijn gegaan. Daarna hielden zij het niet meer uit om in Nederland te blijven wonen en zijn een Gite gaan verbouwen en verhuren in Risoul, Frankrijk. Daar wonen zij nu. Zo inspirerend! We hadden elkaar al lang niet meer gezien dus het was erg leuk om een beetje bij te kletsen en te horen over hun reis en emigreer onderneming. Marianne is nog steeds een fanatieke klimmer en Matthijs houdt nu meer van fietsen. Toen Martijn vertelde over zijn elleboog blessure wisten zij wel een Belgische sportfysiotherapeut in de buurt die ook Nederlands spreekt. Super! In Spanje was Martijn ook al naar de fysio geweest, maar deze fysio sprak nauwelijks Engels. In het Spaans kon ik wel redelijk voor tolk spelen, maar in het Frans gaat mij dat zeker weten niet lukken! De volgende dag nam Martijn contact met hem op. Gezien wij later die week naar Spanje zouden gaan en de fysio momenteel druk was, had hij Martijn telefonisch advies gegeven. Waarschijnlijk had hij last van een spierknoop in het littekenweefsel van zijn elleboog gezien deze meerdere keren verrekt is geweest, de eerste keer in El Chorro begin van dit jaar. Zijn advies was om de spierknoop er eerst consequent uit te masseren. Dit is Martijn gaan doen. Ondertussen zijn wij wezen klimmen in Le Simoust en Rocher de l’Ombre, waarvan het eerste sector de leukste was. Le Simoust is een conglomeraat crag (mijn favorieeeeeet!) aan de zijkant van het plateau waar Guillestre op ligt, een prachtig Frans klein dorpje. Dit was ook onze slaapplek aangezien het een getolereerde wildkampeerplek is op loopafstand van het dorp. Met droogtoilet en prachtig uitzicht over de gehele vallei als cadeautje. Door mijn eerdere trip naar ❤ Margalef ❤ in 2017 ben ik helemaal verliefd geworden op het klimmen op conglomeraat. Deze rotssoort is gevormd door kiezelstenen in allerlei vormen en maten die aan elkaar gelijmd zijn door wat lijkt op opgedroogde modder. Je klimt dan op de kiezelstenen, of als de stenen eruit zijn gevallen, op de gaten die zij achterlaten. Pockets dus. Vaak zijn dit hele kleine pockets waar niet meer dan één á twee vingers inpassen, waarop je gaat zoeken naar een combi van pockets voor verschillende vingers zodat je ze als knijpgreep kunt belasten. Omdat de rots heel erg veel structuur heeft, heb je meestal ook veel verschillende opties voor je voeten. Voor klimmers zoals ik, die niet heel lang zijn (of een grote spanwijdte hebben, ik word ook weleens T-Rexje genoemd door mijn negatieve aapfactor…) is dat echt te gek! Conglomeraat heeft veel minder ‘morfo’ cruxen dan bijvoorbeeld kalksteen heeft. Daarom zijn we een paar dagen achter elkaar naar Le Simoust gegaan. En weldra, twee dagen op rij 6b ge-onsight. Hoppa! De routes AUSWEIS!! en Le miracle du doigt dans le cul. Beide hebben een boulder-achtige instap, waarna een makkelijker stuk volgt, en de routes uiteindelijk afsluiten in een gevecht tegen de verzuring. De laatste van deze twee was mijn favoriet. Een andere aanrader is trouwens Mozambique, een zeer mooie 6a+ waarin de kiezelstenen flinke overhangende rotsblokken zijn. Erg apart en avontuurlijk klimmen! De volgende dag lazen wij het treurige nieuws dat Spanje weer rood was geworden op de BuZa kaart. Het ging er slecht aan toe met de Corona Cijfers :(. Nét op het moment dat wij daarheen wilden vertrekken, Asturias stond op onze planning. Balen zeg. Maar gelukkig zijn we nú op een hele mooie plek waar ontzettend veel te klimmen en te wandelen is met een gigantische keuze aan rotsstijlen. Van conglomeraat, kalksteen, en gneiss tot zelfs kwarts. We hebben direct de Briançon topo gekocht. Hier blijven scheelt ook weer een stuk of 1.000 km rijden. Ook niet verkeerd :).
Na het weekje verwennerij met de familie van Martijn zijn we naar Briançon gereden om de enige IFSC klimcompetitie van dit jaar live bij te wonen. Door corona zijn alle andere wedstrijden (in Europa tenminste) afgelast. Onze enige kans om ‘s werelds sterkste klimmers op de IFSC wedstrijd wand te zien knallen dus! Voor we naar de halve finale gingen op de vrijdagavond, zijn we lekker zelf gaan klimmen in een prachtige kloof in de buurt van Briançon. Rif d’Oriol is een kalksteen kloof waar je zomers heerlijk in de schaduw kunt klimmen. De klimplek is erg bijzonder omdat het patroon van de rots net golven lijken. Ontzettend mooi! Verder leek het wel een klimhal, zo druk was het! Wij waren duidelijk niet de enigen die in de buurt zijn om naar de wedstrijd te gaan. We hebben wat leuke routes geklommen, maar het klimmen was wel apart. Het lijkt door die gelaagdheid van de golvende rots alsof je heel veel hand- en voet opties hebt, maar dat valt vies tegen. Alles is naar beneden gericht en veel is toch wel een beetje afgeklommen. De route die ons beide het meeste aansprak was een 6a+, Ici l’ombre. Een hele mooie route die begint met een plaat op die prachtig gelaagde structuur, vervolgens een hoek omgaat en eindigt met wat fysieke passen op goede grepen. Super leuk! Die avond was het tijd voor de halve finale van de IFSC wedstrijd. We hadden een wildkampeer plek gevonden vlak naast het IFSC terrein! Vet relaxed, kruipend naar huis :). Na afloop hadden we een meet-up met mijn Instagram vriendin Cooking for Climbers (Lotte). Fleur wees mij eens op haar account omdat zij ook zo een gekke klimmer is en daar leuke foto’s en verhaaltjes over post. Dus ik volg haar al een tijdje en na een poos begon ze mij ook te volgen. We hadden al wat privéberichten gewisseld nadat zij een maand eerder haar enkel had gebroken in een Multipitch tijdens haar télétravail-zomer in de Hautes Alpes in Frankrijk. Balen zeg!! Deze avond poste ze allemaal insta stories over de IFSC wedstrijd, zij zat ook in het publiek! Ik berichtte haar weer en we ontmoetten elkaar eindelijk live na de wedstrijd :). Heel gezellig! Tijdens de halve finale hebben Martijn en ik behoorlijk wat wijntjes gedronken, we waren in een enthousiaste en jolige stemming! Toen we na onze ontmoeting met Lotte weer naar de bus liepen hadden we wel trek in nog een nightcap, of twee… We hadden nog een fles Whisky op voorraad. Het was een erg gezellige avond, maar die laatste whisky was toch echt een beetje overbodig! Ik kon hem er helaas niet helemaal inhouden. Pffff, volgende dag ook een kater zeg… Dat zijn we niet meer gewend! Dat hebben we toch nét even verkeerd getimed. De volgende avond was namelijk ook het afsluitende feest na de finale. Die hebben we maar even overgeslagen… Te vroeg gepiekt. We pulled an Emma! Zaterdag was de dag van de finale. We waren ruim op tijd naar het terrein gegaan om onze stoeltjes op een goede plek neer te zetten. Er werden klimfilms vertoond als entertainment en Black Diamond deelde petjes uit. In de middag was het nog rustig, maar het terrein liep gedurende de dag langzamerhand vol en niet iedereen droeg z’n mondkapje… Hmmm, dat is gezien de pandemie toch niet zo handig. Wel gezellig dat Lotte bij ons kwam zitten om de wedstrijd te kijken! De finale was hartstikke spannend en heel erg leuk om te zien, zelfs voor mijn moeder!! Hahaha. Mijn moeder heeft normaal gesproken nul interesse in deze wedstrijden, maar dit keer zaten wíj in het publiek en heeft ze de gehele wedstrijd live meegekeken! De winnaars van de avond waren niemand minder dan Adam Ondra en Laura Rogora. Beiden hadden bij de halve finales ook al de beste scores neergezet dus bij een top was het voor hen ook gelijk duidelijk dat ze de hele wedstrijd gewonnen hadden. Het dak ging eraf toen zij hun routes uitklommen! Hieronder een filmpje van de highlights van de wedstrijd.
In Varages (Zuid-Frankrijk, vlak bij de Gorges du Verdon), wonen Jean-Michel en Nida, Nida is de nicht van mijn vader. Bijna elke zomer gaan mijn ouders daar op bezoek tijdens hun vakantie. Het was nog even de vraag of het dit jaar door kon gaan i.v.m. corona, maar gelukkig waren er geen reisrestricties. Al snel hadden we plannen gemaakt om daar ook heen te gaan, want wat is een betere plek om elkaar te zien dan Zuid-Frankrijk? We keken er erg naar uit om iedereen in Varages te ontmoeten, mijn ouders hadden we al ruim drie maanden niet gezien en ik had Nida en Jean-Michel al jaren niet gezien. De laatste keer dat ik in Varages op bezoek was zal zeker 15 jaar geleden zijn. Onze tijd in Varages was erg gezellig en fijn. Om te beginnen was het erg lekker om tijdens de hete zomerdagen even niet in de bus te wonen, maar in een huis met douche en toilet, een luxe die wij in de bus natuurlijk niet hebben. Het huis van Nida en Jean-Michel wordt omringd door een grote tuin met zwembad waar we vaak rondhingen gedurende de dag. Maar het allerleukst was natuurlijk om een week lang de familie om ons heen te hebben! Onze dagen zagen er over het algemeen zo uit: Uitslapen, lekker eten, dan bij het zwembad hangen, lekker eten, dan misschien iets ondernemen maar vaak ook niet, en dan tot slot weer lekker eten en na-borrelen totdat iedereen voldaan naar bed ging. Een erg drukke planning dus… Bijna iedere dag hadden Jean-Michel en/of Nida wel iets lekkers gekookt. Soms gingen we erop uit, om ergens anders lekker te eten, of we deden iets anders. Door de Gorges du Verdon rijden in de klassieke Peugeot van Jean-Michel, klimmen bij Châteauvert (terwijl de hele familie mee kwam kijken! super leuk 😊), naar het strand waar we heel chique hebben geluncht en lekkere Veuve Clicquot champagne hebben gedronken, of naar het dopje Varages zelf waar we op één avond met alle mensen van het dorp aan lange tafels mosselen gegeten hebben, of de garage van Jean-Michel om zijn klassieke oldtimers te bewonderen. Kortom, wij hebben erg genoten van de tijd met Nida, Jean-Michel en mijn ouders!
Nog even een toeristische stop in een prachtig Frans dorpje voordat wij doorrijden richting Oostenrijk. Dambach la Ville staat bekend om de goede kwaliteit wijn die je er kunt kopen uit de Elzas regio (Alsace in het Frans). De wildkampeerplek waar wij hebben overnacht was dan ook aan de rand van een wijngaard, met prachtig uitzicht over het dorp in de verte. In Dambach la Ville zelf is het heerlijk rondlopen, om de haverklap loop je langs wijnhandelaren waar je naar binnen kunt om te proeven. In een van deze zaakjes hebben we twee flessen Pinot gekocht, één rood en één wit. Die hebben wij gedronken terwijl wij die heerlijke wijnfilm Sideways keken. Super grappige en deprimerende komedie over twee gasten die allerminst succesvol zijn in hun leven, maar toch kunnen genieten van (heel veel) wijn drinken… Een aanrader!
De Vogezen! Ein-de-lijk. Nog nooit geweest, ook al is het maar 6 uur rijden van huis. Ik zou me moeten schamen… En wat een leuke klimplek! De rots hier is een mix van conglomeraat, zandsteen en gneiss in verschillende vormen door elkaar gemixt. We hebben geklommen in Roches Plates, Mühlberg en Falkenstein in Vosges du Midi. Michael en Amasja gingen hier een lang weekend naar toe om te kamperen en te klimmen en wij waren in de buurt. Super leuk om hun hier te meeten! Ik was onder de indruk van hoe groot en divers dit klimgebied is. Martijn en ik konden dit keer door onze vet irritante blessures helaas maar weinig klimmen en ook alleen erg makkelijke routes. Maar ik heb nu al zin om hier een andere keer naartoe te komen en wat meer te kunnen proeven van wat de Vogezen te bieden heeft! Naast het klimmen hebben we een hele gezellige tijd gehad met Michael en Amasja, met z’n allen lekker gegeten en gedronken, gezwommen in het zwembad van de camping waar Mike & Amasja stonden en door het prachtige stadje Saverne gelopen. Prima tijdverdrijf voor deze kreupele klimmers dus :).
Ik kan iedereen een oom en tante met een vakantiehuis in Frankrijk aanraden! Nadat wij Spanje uitgezet waren moesten wij natuurlijk ergens anders heen. Terug naar Nederland, zonder huis of werk om naartoe terug te keren, wilden wij liever nog niet doen. Ik had al een poosje contact met mijn tante Saskia over onze benarde situatie met de aankomende lockdown. Direct nadat we wegreden bij onze laatste slaapplaats in Spanje vroeg ik haar of wij naar Onnion konden rijden, waar zij en mijn oom Iem een vakantiehuis hebben, om eventueel zelfs met de bus in de tuin te staan. We hoefde het huis niet eens in, wij wilden alleen een plek waar wij niet wéér weggestuurd konden worden door politie, terwijl wij wel gewoon de lockdown maatregelen konden naleven. Ja dat kon! Er was niemand in huis maar we konden de sleutel ophalen bij vrienden van hen in een dichtbij gelegen dorpje. Wat ontzettend fijn om een toevluchtsoord te hebben! Een heerlijke plek waar ik een aantal jaar terug samen met mijn broer ook al zo een heerlijke tijd heb gehad met onze oom en tante Iem en Saskia. Een huis in de prachtige Haute Savoie regio van Frankrijk, met in de verte uitzicht op de Mont Blanc. Zo voelt die lockdown eerlijk gezegd toch niet zo verschrikkelijk. In totaal hebben wij zes weken in lockdown gezeten in dit huis. Dat was absoluut heerlijk maar de regels om de corona uitbraak in te perken in Frankrijk waren behoorlijk strikt. Je mocht alleen naar buiten als je een ondertekende verklaring bij je had: de attestation de déplacement. Hierop gaf je aan waarom je naar buiten ging, op welke dag en om hoe laat je vanaf welk adres vertrokken bent. Je mocht namelijk wel een ommetje maken om individueel te sporten of even een frisse neus te halen, maar dan voor maximaal één uur en ook binnen een straal van één kilometer vanaf je woonadres. Gezien wij geen printer tot onze beschikking hadden, moesten wij dit iedere keer helemaal uitschrijven. Nog best een klus. Uiteindelijk konden wij op hetzelfde papiertje met potlood steeds de datum en tijd aanpassen, maar het was toch wel een gedoe. Tijdens de periode die wij doorbrachten in Onnion hebben wij gelukkig nog het één en ander aan het huis geklust, zoals het opnieuw schilderen van de deuren van de schuur en het verstevigen van het terras van het huis. Verder heb ik beeldmateriaal gemaakt en verstuurd naar Susanne Opstal, een regisseuse die een documentaire maakte over hoe mensen over de hele wereld op vergelijkbare wijze de wereldwijde lockdown doorbrachten. Deze docu is hier te zien: www.thenwewokeup.com. Ook hebben we nog best veel gewandeld in de directe omgeving. Gelukkig gaat er aan het einde van straat een wandelpaadje direct het bos in en kan je (nét iets buiten die straal van één kilometer, hehe) een prachtige wandeling maken. Verder heeft Martijn veel piano gespeeld, ik heb een online photoshop cursus gedaan en ik heb veel Franse geoefend op Duolingo. Tijdens de wandeling die wij maakten kom je langs een kleine klimsector, de Rocher Blanc. Één keer konden wij het niet laten. We hadden vroeg gekookt en gegeten en zijn om een uur of zeven ‘s avonds met klimspullen naar dit sector gelopen, op ongeveer een uur afstand. We hebben in anderhalf uur tijd daar beiden vijf routes geklommen en zijn daarna in het donker weer vlug naar huis gelopen. Gelukkig zijn we niet gesnapt! Wat een boefjes :). Nogmaals dank lieve Iem & Saskia dat wij zo lang gebruik hebben kunnen maken van jullie heerlijke paleisje in Frankrijk! Onze lockdown periode had er anders veel somberder uitgezien. XXX
Even een sneak peak van waar wij over een paar maanden zéker naartoe terug zullen komen: de Gorges du Tarn. Vanwege slecht weer zijn we gelijk doorgereden, maar het ziet er veelbelovend uit. We zijn erg benieuwd hoe het hier in de lente zal zijn!
Because we avoid the toll roads, we drive through France and its beautiful landscapes. We avoid the toll roads because our Van doesn’t like to drive much faster than 100km per hour. Besides, we are in no rush! Moreover, this way we save some pennies to make this journey as long as possible. Ahhh, it’s good to finally be on the road…
Our first wild camping spot! It’s a beautiful spot in the French Ardennes, júst across the border with Belgium. We found this place with the Park for Night app. This makes it very easy to find a suitable place to sleep, which is very nice. When we arrived at this place at about 21 in the evening, a gentleman approached us to ask if we needed water or electricity. Ah, so welcoming! A kind of free hotel for campers on the road :). After getting up the next day, we made a nice short hike in the woods as to not only be on the road these days on our way to Spain.