Greece

Blogposts about our time in Greece


  • Finally! Climbing pictures of us in Nafplio
    Seen as Martijn and I are always occupied with belaying each other whilst climbing, there are practically no climbing pictures of us in action. We thought to make an exception and brought the camera and a tripod with us to the Karathona sector in Nafplio. With the timelapse setting, the camera takes pictures at a set interval automatically! Climbing pictures of Martijn In the slideshow below Martijn is climbing the stunning 6a route Nyhterida. An impressive slab with an airy mantle leading towards the end bulge with the anchor on top. Quite an adventure! Beautiful line <3. Climbing pictures of Lucia Lucia had a little 6c+ project here, and really wanted to finish it before leaving Nafplio. Trying this route a week or two earlier, the crux move was too difficult as you had to place a really high right foot and pull yourself up on two micro-crimps: very bad for the fingers! As we had time, Lucia decided to train her upper thighs to not have to rely on the tiny holds so much. Time to train for pistol squat progressions! Training these stretches and exercises for about a week made all the difference! The route was successfully climbed (see the crux move in photo 3) before Lucia mastered a proper pistol squat. But the training definitely helped a lot! This route must have the shortest 6c+ crux in the world. After these sweet but hard moves in the first 5 meters of the route, it is easy cruising till the anchors at 20 meters high. This must have been the shortest and most successful training for a specific goal. Liked it a lot! Surrounding scenery Some pictures of the beautiful surroundings of the Karatona sector in Nafplio. The beach you can see at the bottom of these pictures is where we were staying with the van during our two weeks in Nafplio. We had a lovely time here!
  • Winter is over! | Climbing & touristing in beautiful Nafplio
    Over the last three weeks, we travelled through the wonderful Peloponnese (Post Tour #1, Tour #2, Tour #3, Tour #4 & Tour #5). Now it was time to stay in one place for a little longer, and there is no more perfect place to do so than Nafplio! We had been wanting to come here for quite some time now, but due to the corona measures in Greece, we didn’t really dare to. After touring the Peopponnese with absolutely no hassle at all, at this point, we weren’t so worried anymore. And in Nafplio the sun was shining, so it absolutely felt like winter is over! Climbing around Nafplio | Winter is over! Nafplio has some very nice and varied climbing to offer. According to our guidebook, there are four sectors in Ναύπλιο, with a total of 146 routes ranging from 3a to 7c+. We started our first climbing day here at Neraki (first 3 photo’s). A gorgeous sun trap sector with big huecos on an orange streak wall. Lucia onsighted a cool 6a called ★★ Anoixi (spring) Tough but super nice! Birds where flying out of two caves in the route whilst I was climbing. The crux is to stay in the route while they startle you 😅. And the slippery footholds! Lucia’s comments on the route on The Crag The second climbing day here we spent in Arvanitia (last three photo’s). This sector is another suntrap looking out over the beautiful clear Mediterranean sea, although today was a cloudy day. The sector is actually quite a busy pedestrian street, with a lot of Nafplio-locals and tourists walking along the promenade. There were also quite a few nice and friendly Greek climbers who advised us which routes to climb. Lucia took on their advice and onsighted an excellent 6a and 6b+ (No Fear and For me and for you), amongst a few other routes. Martijn also climbing again! Martijn just had a four-week break from climbing. At Zobolo was his last attempt, but this again triggered some irritation. Not only was his previous lumbrical tear giving some pain; Martijn also bumped his toe going for a quick dip in the ice-cold sea in Kyparissi. Putting his climbing shoe on was now extra torture, making sure he wouldn’t attempt swimming any time soon again. Now he was ready to try climbing again after a short consult with our go-to physiotherapist, Mathieu Ceron. (We are so grateful that we can video call with him while we are on the road whenever our injuries are acting up again. Having a physiotherapist, who himself is a very strong and skilled climber, is such a win. He knows exactly what strain we climbers put our bodies and ligaments in.) These first couple of days Martijn climbed some nice easy stuff. He really enjoyed being on the wall again! Touristing in Nafplio | Winter still seems over! Besides climbing, we also did some sightseeing in the cute little city of Nafplio. We strolled through the beautifully tiled streets with many colourful old buildings, we walked up all the stairs or the Palamidi fortress on top of a 216-metre high hill, and we ate Martijns absolute favourite: Pork Gyros! Martijn learned to braiding Lulu’s hair! Having all the time in the world in our hands, Lucia made Martijn watch some YouTube videos on how to braid her hair nicely :). This is the result!
  • Peloponnesos tour #5: hiking in the mountains
    Lately, we have only been spending time in coastal regions. Greece is of course known for its exquisite coastlines, but there is also some stunning scenery to be found inland. Therefore, it was time for us to go hiking in the mountains! Wikiloc data of our hike Powered by Wikiloc Monastery at the top The hike was a one-way there and back route instead of a loop, unfortunately, but there was a very nice endpoint of the hike. A beautiful monastery with exceptional views over the valley. However nice it was to be in the mountains again, it was bloody cold. During the day when the sun was out, it was all nice and warm. But we were parked up below in the valley where the sun would only reach for an hour or two during the day. At night time it would get a little below freezing temps. And on top of that, our gas bottles for the heater have run out!! So, after two nights here, we decided to move along again…
  • Peloponnesos tour #4: time to explore The Mani Peninsula
    After spending only a week in Kyparissi, we decided to move on for now. We know we are coming back for some more serious climbing when we are both in better shape. Therefore, now is an excellent time to explore The Mani Peninsula of the beautiful Peloponnesos. Mani is the middle of the three south-facing fingers of the Peloponnesos. Apparently, it is characterised by desertedness, vast landscapes and beautiful, mostly abandoned, stone villages. This is indeed what we’ve seen and it’s absolutely stunning. These deserted landscapes are constantly surrounded by the beautiful Mediterranean sea and sheer rock cliffs dive steeply into the ocean. Tenaro Lighthouse We made a little hike beside the rugged coastline and ended up at the southernmost tip of mainland Greece (and Europe?); the Tenaro lighthouse marks the endpoint of the Mani Peninsula. No sight of Africa in the distance yet though! Unfortunately, Africa is not as close here as from Tarifa, from where we could actually see Maroccan streetlamps on the other side of the Strait of Gibraltar. Gates of Hades At the starting point of this hike to the Mani Peninsula lighthouse, you can find the Sanctuary and Death Oracle of Poseidon Tainarus. We came here looking for the Caves (or Gates) of Hades, expecting to find an impressive cave leading into the underworld where Hades – King of the Dead – ruled in Greek mythology. Unfortunately, we found only a scrambling of rocks with a small altar inside. Bit of a downer to be honest… but we had a lovely hike nonetheless! Kataphygi Another beautiful place on the Mani Peninsula is the Katafygi cave or the Cave of Agios Demetrios. In summer this is a popular swimming spot. Now, however, in the middle of winter, we had the place all to ourselves. These marble limestone rocks resemble an amphitheatre going straight into the ocean! So stunning. Winter is coming After a few days cruising through this gorgeous peninsula, it is time to drive upwards into the mountains, and as it seems, straight into winter. Look at that snow in the distance!
  • Peloponnesos tour #3: Kyparissi, the first time around…
    The second week of January was spent in the lovely coastal town of Kyparissi. We had seen some footage of this idyllic place on the vlogs of A World Less Traveled and had been very curious to go check it out ourselves! We climbed in the Kastraki sector because it is packed with nice routes in the 6th grade. On our first climbing day there I had worked out all the moves of a really nice 6c route called Frydias. A technical slabby lower part and some nice juggy underclings then lead into a short crimpy slightly overhanging crux that ends on a major jug. Then the route continues with some more endurance moves to the chains. I couldn’t link all the moves on this first day but was determined to come back for it. Three days later we came back for it and I managed to clip the chains first go. So happy with this quick send of a lovely 6c route! Here is the footage. We didn’t climb much this week but we absolutely gazed our eyes out at the beautiful sector Watermill. Look at those tufas!!! Absolutely incredible. Definitely coming back for this sector, and especially for the 7a+ route called Kyparissi. A gorgeous looking single fin tufa line. We will be back in a few weeks time when we are stronger! Our Van was parked right on the beach of the tiny town of Kyparissi where I would still have short but super refreshing swimming sessions, even in the cold water of January! One of the mornings I spotted the fin of a dolphin at sunrise through our window.
  • Peloponnesos tour #2: Swimming at Fossil Forest Beach on new years day, Climbing at Zobolo & Hiking to Cape Maleas
    Next stop op onze tour van de Peloponnesos was Zobolo, het meest zuidelijk gelegen klimgebied van vastenland Griekenland. Zie hieronder op de kaart waar dat precies ligt. Hier hebben we in volledige stilte en verlatenheid met z’n tweetjes oud en nieuw gevierd. Wat een ervaring zeg, heerlijk! Prachtige klimwand ten noorden van ons, uitzicht over de mediterraanse zee in zowel het oosten, westen als zuiden, en verder helemaal niets of niemand in de wijdste omgeving te bekennen. Het voelde een beetje als het einde van de wereld deze plek. We belden met onze familie en hebben samen leuke muziek geluisterd en biertjes gedronken. Super leuk! De volgende dag hebben we 1 januari in stijl beleefd. Op het allermooiste privé strand van de Peloponnesos. Naja, dat is niet helemaal waar. Maar wel een dikke top 5. De Peloponnesos stikt van de prachtige en verlaten stranden namelijk… In deze baai was het echt een suntrap. Hoewel het water flink koud was, was het door de hitte van de zon heerlijk afkoelen in zee op deze heerlijke nieuwjaarsdag. It’s gonna be a good year! Het klimmen in Zobolo was apart. Een aantal van de routes waren echt ontzettend bijzonder en te gek on the klimmen. Zoals bijvoorbeeld de 6a+ ΦΑΡΜΑΚΟΤΡΙΦΤΗΣ, oftewel: Farmakotriftis. Wow, zo een route vind je in een klimhal in de zware overhang met fantastische bakken waar je dynamische indraai- en kruispassen in kunt maken. Voor de Sloterdijk klimmers onder ons: een overdreven El Classico, maar dan met gladde sloperbakken. Heerlijke route! Of de 6b ΚΑΡΥΔΙΑ, oftewel: Karydia. Een super toffe crack route waar je met je hele lichaam in moet wurmen en omhoog moet schoorstenen. Normaal houd ik niet zo van dit soort claustrofobische routes, maar deze was wel erg leuk. Over de andere routes in dit klimgebied was ik minder te spreken aangezien er toch wel heel veel losse rots was dat naar beneden kwam, of bijvoorbeeld de staat van de bolts. Zo dicht op zee gaan de bolts toch wel erg snel roesten, wat bepaald niet een veilig gevoel geeft. Tot slot zijn we in de week dat we op dit prachtige uithoekje van Griekenland waren nog gaan wandelen vanaf de Fossil Forest (aka, the petrified forest) naar de vuurtoren op het uiterst zuidelijkste puntje van deze vinger van de Peloponnesos. De wandeling was helemaal niet zo lang, maar er was nogal een storm aan het razen. De zee liet zich van haar wildste kan zien, wat tijdens deze wandeling langs de kust natuurlijk alleen maar zeer indrukwekkend was. Het waaide alleen heel hard, het regende niet. Ten minste, nóg niet. Op de heenweg naar de vuurtoren waren we echt aan het genieten van het prachtige en vooral heel erg levendige uitzicht. Eenmaal bij de vuurtoren aangekomen, en dus ook waar het land ophoudt en je ineens de wind van nog meer kanten voelt, werden we zowat weggeblazen door de wind. We moesten ons letterlijk gebukt vasthouden aan de muren van het naastgelegen kerkje om overeind te blijven. Tijd om terug te gaan! Inmiddels had de strak blauwe lucht van eerder op de dag plaatsgemaakt voor een veel dreigendere hemel. Daarop begon het uiteraard ook nog eens keihard te regenen. Uit het kerkje verscheen een non die ons naar binnen wuifde. We konden even bij haar schuilen tot de ergste regen voorbij was, maar zeker niet te lang. Het was inmiddels al vijf uur en we hadden natuurlijk geen hoofdlampjes bij ons… Ze vertelde ons hoe ze daar alleen en in stilte woonde. Eens in de week kwam er een bootje langs om haar van de essentiële boodschappen te voorzien. Toen de regen was afgenomen namen we snel de benen en kwamen we toch weer veilig en wel aan bij de bus. Wat een avontuur. Helaas konden we de non niet meer laten weten dat we goed thuis waren gekomen. Volgens mij was ze een beetje bezorgd om ons. In zo een weer ga je toch niet wandelen?!!!
  • Peloponnesos tour #1: The hidden town of Monemvasia
    Nadat we Kerst met Steffie & Jo in Leonidio hadden gevierd was het tijd voor een change of scenery. Met het prachtige cadeau dat we van hen hebben gekregen voor het uitlenen van ons klimmateriaal, was het al helemaal tijd om de wijdere omgeving te gaan ontdekken: de klimtopo van heel Griekenland. Plan was om op het schiereiland van de Peloponnesos rond te trekken. Qua corona ging het daar goed, en daarbij is het op dit schiereiland erg dunbevolkt, dus is het heel erg makkelijk afstand houden overal. Onze eerste stop was Monemvasia, een prachtig oud dorpje gelegen aan de achterkant van een gigantische rots die vrij staat in zee. Monemvasia is een heel slim gelegen vestingstad voor het eerst opgebouwd in de 6e eeuw na Christus die vanaf het vaste land niet te zien is. Het is een historisch stadje met veel kronkelstraatjes en prachtige oude architectuur. Monemvasia staat bekend om de leuke cafés en restaurants waar je heerlijke wijn uit de regio kunt drinken en lekker eten. Door corona is helaas alle horeca dicht, dus het blijft voor ons helaas bij rondlopen en het uitzicht bewonderen! We hadden een te gekke plek gevonden om met de bus te staan om te slapen. Wat een uitzicht!
  • Klimmen en Kerstavond vieren met onze buddies Steffie & Jo
    We vinden het zo gezellig dat Steffie en Jo hebben besloten nog een paar weken met ons te klimmen in Leonidio! We kunnen het super goed met elkaar vinden en koken net als op de Olive Farm om de dag voor elkaar en eten gezellig samen. We staan samen met zo een acht andere busjes op het strand van Plaka geparkeerd. Een kleine vijf minuten rijden verwijderd van het centrum van Leonidio. Er heerst in Leonidio helaas wel een andere sfeer nu er een lockdown geldt. Hoewel er nog steeds wel mensen op straat te zien zijn, en je bij restaurants nog wel eten kan bestellen om af te halen, oogt het wel een stuk minder gezellig dan toen we hier eind oktober waren. Even een biertje drinken bij Panjika na het klimmen zit er helaas niet in! Maar, we zijn ontzettend blij dat het klimmen hier gewoon gedoogd wordt tijdens de lockdown. En dat doen we graag! We zijn gaan klimmen met z’n vieren in de sectoren Sabaton, Twin Caves, Theos en Skiadhianiko. Dit zijn allemaal sectoren waar wij eerder ook al zijn geweest, en waar heel veel mooie routes te vinden zijn. Sabaton waren we ook op onze allereerste klimdag in Leonidio toen we nog moesten schuilen voor de zon. Nu wilden we vooral in sectoren klimmen waar voor ieder wat wils is. Martijn en ik zoeken routes van 6a en 6b, en Steffie en Jo vooral van 5c. Ze zijn wel echt enorm aan het vooruitgaan! Waar wij in Vlychada nog voor hun topropes inhingen, zijn ze nu zelf de 5c’s die ze willen klimmen aan het inhangen, en ze vinden het hartstikke leuk. Jo is vooral grote sprongen aan het maken in zijn zelfvertrouwen met setjes inhangen bij het voorklimmen. Super leuk om te zien. Steffie & Jo aan het voorklimmen in Sabaton & Theos Martijn en ik waren ook lekker op dreef. We waren veel 6b’s aan het klimmen zoals Oskar in Sabaton (zie het filmpje hier rechts) en Avgi in Twin Caves (zie foto’s onder). We waren ook steeds vaker 6b+ aan het klimmen. Savra in Sabaton was duidelijk de hardste, maar tevens ook super mooie lijn die wij beide hebben uitgeklommen. Doordat Jo deze route tussen mijn twee pogingen in heeft getoproped, en in de crux een kort setje heeft vervangen voor een lange, heb ik hem in mijn tweede poging gehaald. In mijn inhang poging had ik daar iets teveel vallen gemaakt… Martijn had op dezelfde dag ook Dreamare getopt. Lekker bezig!! Lucia klimt Avgi 6b in Twin Caves Hierna besloten wij om een leuke 6c te gaan zoeken om in te werken. In Skiadhianiko hadden we Canguro uitgekozen. Een prachtige tufa lijn die met een harde overhang begon met wat zeer gladde treetjes. Halverwege een lastig te klippen bolt, en daarna heb je de route wel gehaald. Je hebt een goede rust en daarna schoorsteen je tussen twee tufa’s in naar het anker. Alles zag er goed uit, en er zaten zeker goede grepen in, maar door de overhang is alles toch erg fysiek en lastig te vinden. Martijn had de setjes ingehangen en de passen uitgewerkt. Hij wilde wel voor een echte poging gaan hierna. Vervolgens heb ik een poging gewaagd, maar ik had al snel door dat dit niet mijn route is. Hoe mooi de passen ook zijn, voor mij toch iets teveel overhang met knijpgrepen. Martijn heeft de route in zijn tweede poging gehaald!! Hoewel hij er uiteraard wel weer een blessure op na heeft gehouden, hoe kan het ook anders op deze trip, laat hij hier zien hoe sterk hij is. Vengaaaaaaaa!! Zie het filmpje hieronder. Voor kerstavond besloten we met z’n vieren een uitgebreid kerstmenu samen te stellen. Martijn en ik verzorgden voor- en nagerecht, Steffie & Jo the maincourse. Wij maakten Spanakopita als voorgerecht: die heerlijke bladerdeeg taarten gevuld met spinazie, feta, ui en knoflook. Hij was goed gelukt! Als hoofdgerecht maakten S&J een overheerlijk gerecht met vis, aardappelgratín en broccoli. Als toetje stond zelfgemaakte tiramisu op het menu. Het was allemaal om te smullen!! Eerste kerstdag was een uitbuik- en licht katerdagje op het strand van Plaka. Ook was het een dag om nieuwe plannen te bespreken. Steffie en Jo gingen weer op pad, dit keer langzaam richting het noorden van Griekenland. Ze hadden nog twee maanden de tijd voor ze weer thuis moesten zijn en hoopten op de route naar huis nog wat andere Balkanlanden te zien. Wij waren van plan om wat meer van de Peloponnese te zien en wilden dus juist meer naar het zuiden gaan rijden. Op tweede kerstdag hadden we nog een laatste klimdag samen in Theos voor we afscheid namen van elkaar. Hier had ik een mooie 6c uitgekozen, Cojones, die ik in mijn tweede poging haalde. Bam! Deze lag mij veel beter dan Canguro :). Als dankjewel voor de leuke tijd samen en voor het al die tijd uitlenen van onze klimspullen, kregen we van Steffie en Jo de Grote Griekenland klimtopo. Die kwam super goed van pas nu we onze horizon wilde verbreden van enkel en alleen Leonidio. Thanks Guys!!! We had a blast! 🥰
  • Back to Leonidio!!
    Nadat we een heerlijke week in Vlychada hadden gehad met z’n vijven, namen wij afscheid van iedereen. Vanessa ging terug naar Gythio en Steffie & Jo gingen verder naar het zuiden van de Peloponnesos om wat nieuwe plekken te ontdekken. Gezien het ons zonder problemen was gelukt om van Gythio naar Vlychada te rijden, zou het ons ook wel lukken om van Vlychada naar Leonidio te rijden. Wij gingen dus terug naar het klimmers Mekka van vasteland Griekenland!! In de eerste week dat we terug in Leonidio waren, hebben wij twee keer in Dornröschen geklommen en één keer in Theos. We kwamen terug bij Dornröshen omdat daar veel routes van 6a en 6b niveau waren, het kort lopen is én het snel droogt na regen. Het was een beetje grauw weer deze dagen en het kon ieder moment regenen. Over de routes waren we niet heel erg te spreken eigenlijk. Best wat losse rots, soms wat verre behaking en ook lijnen die niet kloppen in de topo… Maar het uitzicht, is echt te gek! De leukste routes van Dornröshen waren: Blutspur 6a+, Vorgedrängelt 6b, en Nichts ist mal eben 6b. In Theos hebben we heel erg lekker geklommen. We begonnen in Theos Pillar, een klein sector waar je langsloopt onderweg naar de andere wanden van Theos (Cave, Micro en Right) om op te warmen. Daarna zijn we naar Theos right gegaan om nog een paar routes te doen. De leukste van deze dag waren: March or Die 6a+, Sexe and Bolts 6a+, Master of Glyka 6b (in topo, maar eigenlijk meer 6a/+) en Striplease 6b+ (die had Martijn alleen gedaan). Elona wand Het werd weer eens tijd voor een wandeling. We reden naar Elona om naar die fantastische klimwand te kijken en in die omgeving een hike te maken. Dat hadden we al lang niet gedaan! In Elona keken we onze ogen uit. Wel met een beetje hartpijn… We wilden hier heel erg graag klimmen op al die prachtige tufa’s, maar gezien onze blessures is er niet al te veel te klimmen voor ons in dit sector. Helaas Pindakaas… De wandeling was ook super mooi! Lekker groen overal en mooie vergezichten. De bomen krijgen hier eindelijk wat herfstkleuren! De volgende dag kwamen Steffie & Jo aan. Die hadden net twee weken rond gecruised door de Peloponnesos en kwamen ons vergezellen in Leonidio. Vet gezellig! Ze hadden het klimvirus te pakken. We spraken af bij sector Bella Vista en hebben een heerlijke klimdag gehad. De leukste routes hier waren de volgende. Bella Vista 6a: een mooie kam met een pittig einde, de route waar dit sector naar is vernoemd. Super Bibe 6b+: crux pasje aan het begin, daarna heb je duur nodig om het af te maken. Een lange route! Do it 5c: super leuke bakken in grotten! Lekker spelen 😋. En tot slot, Bella Duracella 6b: 😍 duidelijk de mooiste lijn van dit sector!! Super leuke naam ook. Begint met een tufa deel met fysieke en verre passen, halverwege een goede rust, en wanneer je denkt the gist of it wel achter de rug te hebben, word je verrast door een pittige plaat als toetje. Deze vonden wij harder dan de 6b+, maar echt een top lijn! Het klimmen gaat bij mij weer lekker de laatste tijd. De blessure in mijn vingers is zeker niet over, maar ik ben sterker geworden door de training die we hebben gedaan tijdens het olijven plukken, en heb voldoende rust gehad om nu weer gestaag op te bouwen. Ik klim nu bijna elke klimdag weer een 6b, in Bella Vista zelfs twee op een dag waaronder een 6b+. Na elke klimdag neem ik een rustdag en dat lijkt erg goed te werken. Super blij mee! Heerlijk dagje klimmen in Bella Vista sector. Aangezien we nu weer met Steffie en Jo zijn, eindelijk wat meer klimfoto’s van ons!
  • Paradise beach: Vlychada
    Omdat we noodgedwongen waren vertrokken uit Gythio moesten we op zoek naar een andere verblijfplaats. De lockdown in Griekenland was nog steeds van kracht dus dit moest een afgelegen plek zijn, het liefst eentje waar we ook nog zouden kunnen klimmen. Nadat we een tijdje door onze klimtopo gespit hadden kwamen we uit op Vlychada beach. Allard, een kennis van ons, was daar al eerder geweest en had ons laten weten dat dit een erg mooie plek was waar niemand, en vooral geen politie, komt. Vlychada beach was afgelegen, heel erg afgelegen! Om er te komen moesten we wel eerst een stuk rijden. Vanaf het laatste mini dorpje was het nog ruim 20 minuten naar het strand. Over hele steile haarspeldbochten reden we naar beneden om op het strand te komen. Tijdens die hele rit zag je het strand nog niet, behalve na de laatste bocht. Ineens was dit prachtige verlaten strand zichtbaar voor ons. Er was niemand, geen telefonisch bereik en geen huizen in de verste verte. Het strand was prachtig, tussen twee bergen in met aan de ene kant de zee, en aan de andere kant de klimwanden. Hier houden we het wel even uit! Na onze eerste overnachting gingen we gelijk klimmen. Tijdens het olijvenplukken hadden we het er met Steffie en Jo al vaak over gehad dat het leuk zou zijn als ze een keer mee zouden gaan klimmen en nu kwam het er dan eindelijk van. We hadden genoeg klimspullen voor ons allemaal. We leende Steffie en Jo een touw, twee gordels en setjes uit zodat we met zijn vieren tegelijk konden klimmen. Schoentjes en pofzakken hadden ze zelf! Vanessa bleef ondertussen lekker aan het strand, genieten van de zon en zee. Super leuk klimmen met Steffie & Jo! Aan de linkerkant van het sector waren wat moeilijkere routes en aan de rechterkant de makkelijke. Wij begonnen bij de makkelijke. Er waren niet zo veel makkelijke routes, dus na een paar routes geklommen te hebben hadden we ze allemaal wel zo een beetje gehad. Lucia wilde rustig aan doen maar ik zag nog wel wat in een 6C+ aan de linkerkant van het sector. De route zag er makkelijk uit op twee passen na, halverwege de route was een overhang met twee twee-vinger-pockets na elkaar, aangezien ik een tijdje niet geklommen had ging ik niet voor de onsight maar ging even rustig de grepen voelen. Dit had echter niet het gewenste effect, direct bij de eerste poging knapte er iets in mijn linker hand. Ik klom de route uit en eenmaal beneden voelde mijn vinger niet helemaal lekker. Het voelde niet zo erg dus ik dacht dat het mijn huid was die pijn deed door een scherpe pocket. Even rusten, en nog een keer proberen. Dit had ik beter niet kunnen doen. Deze keer haalde ik de route, maar nu voelde mijn vinger veel slechter…… weer geblesseerd! Later bleek dit een lumbrical tear van mijn ringvinger… Booeeeeeeeehhhh. Martijn in zijn 6c+ Myrtoan (…Hell) De dagen daarna heb ik vooral gefungeerd als belay-bitch, de rest klom nog wel zo af en toe. Jo ging bijna elke dag het water in om te snorkelen en gekke zeewezens te fotograferen. Elke keer als hij terugkwam had hij wel een stel gekke (slapende) vissen gefotografeerd. Overdag genoten we van het strand en ´s avonds maakte we soms een kampvuurtje op het strand en keken we naar de sterren. Wat een mooie plek!  Spelen met lange sluitertijden en statief! Orion constellatie zichtbaar op de eerste twee foto’s. En onze vancamp setup met v.l.n.r. het busje van Vanessa, van Steffie & Jo en die van ons! Golden hour op Paradise beach! Lekker zwemmen in zee. Voor Martijn was het uiteraard te koud!
  • Olive Tree Bouldering at the farm!
    Nadat we in de afgelopen paar dagen elf zakken olijven hadden geplukt en die naar de molen waren gebracht om olie van te laten persen, hadden we een paar dagen rust. Martijn kon hard aan de slag met zijn Java cursus, en ik kon verder met de reisfoto’s organiseren en stukjes voor deze blog schrijven. Martijn en ik gingen ook weer krachttraining doen om na de lockdown weer sterk bij de rots aan te komen. Om de dag gingen we push ups, pull ups en core training doen. Ons portable handbordje en de TRX kwamen hierbij goed van pas! De honden en katten kwamen gezellig meedoen! Met al die lage olijfbomen om ons heen hadden we al snel een nieuwe hobby ontdekt: rondje boom-boulderen! De olijfbomen lenen zich hier perfect voor. Wij hadden uiteraard een crashpad mee die we hiervoor konden gebruiken. Steffie & Jo zijn overigens ook klimmers! Niet zo gedreven als wij dat hun reis grotendeels om het klimmen draait, maar ze hebben wel klimschoentjes en pofzakken mee, just in case. Zij waren erg enthousiast over deze activiteit! Bijna elke middag gingen we dit met veel plezier doen. Ik haakte helaas na de eerste sessie alweer af. Ik wilde deze lockdown periode gebruiken om mijn vingers een paar weken volledige rust te geven. Achteraf gezien een heel wijs besluit! Boom Boulder sessie! Handen alleen aan de dunne takken, voeten alleen aan de dikke! Foto’s van Steffie & Jo. Tot slot gingen we nog helpen met olijven plukken die niet voor olijfolie waren bedoeld, maar om te eten. De Kalamon olijf. Deze groeien aan een ander soort boom en wil je juist plukken wanneer de olijf groot en zwart is in plaats van klein en groen. Deze plukten we echt met de hand en een mandje aan de arm. Geen harkjes dus, je kiets ze stuk voor stuk uit om te plukken. Wanneer deze geplukt zijn moet er met een klein scherp mesje in elke olijf een sneetje aangebracht worden. Maar niet te diep, de pit mag niet beschadigd raken. Wanneer dit is gedaan worden alle olijven in een gigantische ton bewaard gevuld met water. Elke dag wordt het water ververst, voor een lange tijd. Drie weken staat me bij, maar misschien was het langer. Daarna worden ze gepot met andere ingrediënten zoals knoflook en een bovenlaag van olijfolie. Zolang de olie het geheel afdekt blijven de olijven geconserveerd. Kalamon olijven plukken Na twee weken op deze prachtige plek was het tijd om te gaan. Richard had wat persoonlijke problemen waar hij mee moest dealen en waar hij de ruimte voor nodig had. Dus besloten wij weer op pad te gaan. Samen met Vanessa, Steffie en Jo vertrokken wij van de olijvenboomgaarde! Met lockdown en al… Sunset at the farm. Foto’s van Steffie & Jo.
  • Aan de slag! Olijven plukken in Gythio
    De volgende dag begonnen we met zijn allen met de oogst van de olijven. Alles wordt handmatig gedaan om een olijfolie te kunnen maken van een zo hoog mogelijke kwaliteit. Richard & Vanessa beginnen expres vroeg in het seizoen met oogsten, wanneer de olijfjes nog klein en groen zijn. Er valt dan weliswaar minder olie uit te persen, de smaak uit deze olijven is vele malen sterker en pittiger. Richard ontfermden zich over het snoeien & Jo hielp hem daarbij. Het idee van het snoeien is dat de boom al zijn energie steekt in het groeien van de olijven, en niet in het groter worden van de boom. De stronk mag daarom niet te hoog worden. Met het snoeien wordt de boom gestimuleerd meer in de breedte te groeien dan in de hoogte, wat resulteert in een lage maar volle boom. Gigantische netten worden op de grond gelegd die de boom volledig omringen, waarop de gesnoeide takken van de bomen komen te liggen. Met kleine harkjes worden vervolgens de gesnoeide takken handmatig geschraapt en van de olijven ontdaan. De olijven worden opgevangen op het net dat op de grond ligt. Scrape, scrape! Je moet oppassen waar je staat, want je wilt natuurlijk niet op de olijven staan. De geschraapte takken worden op een grote hoop gegooid die aan het einde van de dag in brand wordt gestoken. Wanneer een boom klaar is, wordt het net aan één zijde opgetild zodat alle olijven één hoop vormen. Het gehele net wordt dan, inclusief hoop olijven, naar de volgende boom gesleept waar zich het hele proces herhaalt. Aan het einde van de dag worden de bergen olijven in een jutte koffiebonen zak verzameld. Op dag één hebben we zo een 10 bomen gesnoeid en geoogst. De geoogste olijven van die dag vulden helaas minder dan één zak. Richard & Vanessa waren van voorgaande jaren een veel grotere opbrengst gewend. Er leek iets aan de hand. De Griekse buren waren ook allemaal ontevreden over hun oogst. Wat ook opviel was dat er al veel olijven op de grond lagen nog voordat we waren begonnen met oogsten. De Grieken wisten wel wat de oorzaak was van de slechte oogst. De droogte van afgelopen zomer was oorzaak nummer één. Daarbij had er een maand eerder een flinke storm geraasd door heel Zuid Europa. Deze hadden wij in Val Pennavaire ook gevoeld, daar vlogen bomen door de lucht! Dit was de tweede oorzaak. Veel van de olijven waren door de storm van de takken afgeblazen. Richard & Vanessa maakten een nieuw plan. Gezien er maar zo weinig te oogsten was, wilden ze graag zo snel mogelijk de benodigde olijven verzamelen die nodig was om bij de molen terecht te kunnen om de olie te laten persen. Daar moet je 400 kg olijven voor hebben. In plaats van elke dag een paar uurtjes te werken, hadden ze bedacht om in drie hele dagen alles te doen. Zo zou de kwaliteit in ieder geval goed blijven. Immers, hoe langer de olijven in zakken zitten, hoe groter de kans dat er olijven gaan schimmelen. Na drie dagen oogsten hadden we in totaal 11 zakken gevuld! Dit was nét iets minder dan de benodigde 400 kg, maar de molen accepteerde het en een dag later kon de olie geperst worden. Zie een fotoreportage van het olijvenplukken onderaan deze pagina! Die avond vierden we feest op het terrein. We hadden eerst een gigantische lading gamba’s als avondeten. Heerlijk! Vervolgens vloeide de wijn rijkelijk en dansten we onder de sterren. Wat een avond! Fotoreportage van het olijven plukken Bekijk de foto’s hier als slideshow, of klik erop en bekijk het album op Flickr!
  • Aankomst in Gythio: onze tweede lockdown safehaven!
    Na onze laatste klimdag in Leonidio zijn we naar Gythio gereden, in de provincie Lakonia op de Peloponnesos. Richard & Vanessa, onze bootvrienden van de overtocht Italië – Griekenland, zijn daar de beheerders van een terrein dat eigendom is van een Nederlands stel die er eigenlijk bijna nooit zijn. Die verhuren daar twee huisjes en een yurt aan toeristen. R&V beheren en onderhouden het terrein en wonen daar in hun busje. Als deal hebben zij met de eigenaren dat ze zelf olijf olie mogen maken en verkopen van de geoogste olijven op het terrein. Nou, dat zijn er nogal wat, een stuk of 400 bomen! Dit deden zij al twee jaar. Oogstseizoen voor de olijven begint in november, wij kwamen dus precies op tijd om ze te kunnen helpen! Er was nog een Duits stel dat ook door Griekenland in hun busje aan het rondtoeren was en voor de lockdown een onderkomen zocht. Zij kwamen ook helpen olijven plukken. Steffi & Jo hadden voor vertrek net hun PhD’s afgerond en waren nu sinds een maand of twee op reis. Zij hadden net als ons nog nooit eerder olijven geplukt, en hadden eveneens zin om in deze periode dat we toch niets anders kunnen aan de slag te gaan. Nadat we een tour van het terrein hadden gehad, dat zich op een heuvel bevindt niet ver van zee, gingen we op het terras van één van de huisjes proosten met een koud biertje en hapjes van hun zelf geplukte olijven van vorig seizoen, heerlijk! Dit werd voor de komende weken onze buitenkeuken én gezamenlijke huiskamer met haardvuur. Met prachtig uitzicht over de vallei, de ondergaande zon die een gouden licht over ons scheen en goed gezelschap. Die lockdown gaat voor ons zo slecht nog niet zijn vermoeden wij! Aankomst bij ons lockdown onderkomen Het terrein had twee buitendouches die verwarmd werden door zonnepanelen. Het terras had een keukenblok met gootsteen en naast de zitbanken een heerlijke houtkachel die wij ’s avonds stookten. Om het terras heen hingen doorzichtige plastic gordijnen die je strak kan spannen om de ruimte volledig af te sluiten tegen wind en kou. Zo kon je heel erg knus buiten blijven zitten, zelfs in hartje winter! Die avond begonnen we gelijk met het kookritueel dat we de gehele twee weken dat wij hier verbleven aanhielden. We waren met drie stellen en elke avond kookte één stel voor de rest en dat rouleerden wij elke dag. Zo aten we gezellig samen, hoefde je niet elke dag te koken, én leerde je ook nog eens andermans gerechten kennen. Heel leuk was dit! Zonsopkomst vanaf de olijvenboomgaarde
  • Corona slaat toe in Griekenland
    Ondertussen zijn we ruim een week in Leonidio, en op de plek waar wij slapen wordt elke ochtend door locals wel iets aan groente of fruit uitgedeeld aan de mensen die daar in busjes slapen. De Grieken zijn zo ongelofelijk lief en vrijgevig! Ook als we in de bus rondrijden en je zwaait of knikt een tegenligger gedag, krijg je echt de allergrootste glimlach terug. Het is mijn nieuwe hobby iedereen te groeten. Je krijgt er zoveel voor terug! Als je op straat loopt en je groet mensen in het Grieks door Kalimera, Kalispera of Yasas (goedemorgen, goedenavond of een meer algemeen gedag) te zeggen krijg je al helemaal een warm onthaal terug. Zo leuk! Ondertussen ben ik daarom ook maar begonnen met Grieks te leren. Ik heb niet de illusie de taal helemaal te leren, maar basic woordjes wil ik wel kunnen, en het is ook wel handig als je de Griekse letters kunt lezen. Bezoek aan Paleochori Martijn en ik waren wel benieuwd naar de binnenlandse dorpjes en zijn naar Paleochori gegaan. Een heel klein bergdorpje dat je vindt als je vanaf de kust van Plaka 40 minuten landinwaarts rijdt. De herfst lijkt hier al wel gestart (het is ook een stuk hoger gelegen dan Leonidio) en er zijn ook nauwelijks mensen op straat. Corona laait weer op: boete! Ondertussen begon helaas Corona ook in Griekenland weer op te laaien. Ze waren de regels aan het verscherpen. Waar eerst mondkapjes nog optioneel maar geadviseerd werden, waren ze nu ineens overal verplicht. Geen probleem, wij droegen eigenlijk al bijna altijd onze mondkapjes, zeker bij het boodschappen doen! Maar op een onoplettend moment werd Martijn afgefloten door de politie aan het strand bij Plaka. Hij droeg geen mondkapje en werd op de bon geslingerd: €150,- . Balen zeg, meestal dragen we hem gewoon, en dit was ook zo een lullig moment. We waren aan het afwassen, ik stond ín de bus af te wassen, en Martijn vóór de bus af te drogen. Zonder mondkapje… Op straat dus. Naja, na een jaar door Corona geteisterd Europa te reizen is dit onze eerste boete, zo valt het ook wel weer te overzien! Het leek ook wel of de politie gewoon een statement aan het maken was naar alle reizigers/klimmers in busjes op het strand. Martijn was later die dag gaan klimmen met Pano en Gideon bij sector Hada. Nou, meerdere klimmers daar vroegen of híj degene was die eerder die dag een boete had gehad. News travels fast! Wij gaan ons nu in ieder geval nóg beter aan de regels houden, thats for sure! Onze vrienden gaan komen! Toch? We dachten de ellende een beetje ontsnapt te zijn toen we Italië hadden verlaten. We hadden de corona cijfers heel goed in de gaten gehouden en Griekenland had al erg lang lage besmettings cijfers. Het was op de BuZa-kaart ook het enige gele land van Europa. Mede hierdoor waren wij ook super enthousiast dat onze vrienden Jeroen, Martijn, Michèle en Wiard van plan waren ons op te komen zoeken!! We hadden hier ontzettend veel zin in en waren al allemaal plannen aan het maken waar we met hun allemaal heen konden gaan. Maar, twee dagen voor hun vlucht deze kant op kwam liep het overal uit de hand. Zowel in Nederland waar een negatief reisadvies naar de rest van de wereld werd ingesteld, als in Griekenland die een lockdown in het hele land aankondigde. Shiiiiiiiit, daar gaan we weer! Wat moeten wij in ons busje tijdens de lockdown in Griekenland?!! We hebben helaas al wat ervaring met in ons busje wonen tijdens een Corona lockdown. In Spanje werden wij afgelopen lente van meerdere plekken weggestuurd, en uiteindelijk zelfs het land uitgezet. Dit wilden wij absoluut niet nog een keer, dus wij moesten voor onszelf ook snel een plan maken. Op de boot naar Griekenland hadden we die twee gezellige Duitsers ontmoet die een olijvenboomgaarde runnen en wel wat hulp konden gebruiken met de oogst. Zij hadden al laten weten dat als we daar naartoe zouden gaan, we op hun privé terrein konden staan. Dat zou echt een perfecte oplossing zijn want dan kunnen we niet worden weggestuurd (of nog erger: beboet) door de politie. Snel hebben wij contact met hun opgenomen om te vragen of we twee dagen later (op het moment dat de lockdown in ging en je dus zonder goede reden niet op straat mag zijn) aan konden komen. Yes! Dat kon! Phew… Klimmen in Twin Caves Blij met deze oplossing, maar ook treurig over het feit dat onze vrienden uit Nederland niet meer konden komen, hadden we nog twee dagen om te genieten van Leonidio vóór de lockdown echt inging. Op de één na laatste dag zijn we naar Twin Caves gegaan. Sjeezus wat een sector zeg! Twee super mooie grotten met allemaal tufa druipers in allerlei tinten wit grijs en oranje. Prachtig! De Tufa routes zijn natuurlijk allemaal 7b en harder, en helaas voor ons momenteel te hoog gegrepen (huhuhhuuuh, pun intended). Aan de linkerkant van de grotten zijn nog heel veel leuke routes tot en met 6c waar wij ons konden vermaken. En kijken hoe er in die tufagrotten geklommen wordt natuurlijk! Die avond zijn we met zijn allen voor een laatste keer uit eten geweest. Naast dat we het klimmen voor minimaal 3 weken moeten gaan missen, gaan alle restaurants natuurlijk ook dicht… Booeeeeeh!!! Laatste keer klimmen voorlopig: Skiadhianskldjfnlo…que?!! Op de laatste dag vóór de lockdown zijn we met het hele kluppie naar Skiadhianiko geweest. Het heeft me even gekost om deze te onthouden, of überhaupt goed uit te kunnen spreken. Een groot sector met van alles wat. Martijn en ik hebben Elephant 6a, Porto Lenidi 6a, Eye of the Tiger 6b en Amnesia 6a+ gedaan. Eye of the Tiger is echt een superlijn, met een hele mooie heelhook om het ‘oog’ uit te komen. Op de foto links zie je de setjes hangen in de route die midden over de grot gaat. Martijn heeft in plaats van de Porto Lenidi 6a die ik had gedaan, juist Mr. 40 6a+ en nog twee 6b’tjes 2 Porto en Skimeno Collant gedaan, maar ik heb me maar even ingehouden ivm met mijn blessure. Martijn is overigens eindelijk over zijn elleboog blessure heen (FEEST!!!), sinds een paar dagen begint hij zich weer sterker te voelen en voelt hij zich klaar om nu echt op te gaan bouwen. Door de lockdown zit dat er helaas nu even niet in… Pano heeft nog de super mooie lijn Ramasca 6c+ en de volgens hem softe 7a Brown Cougar geklommen. Nadat we nog een biertje hebben gedronken in Panjika hebben we afscheid genomen van iedereen. Was super leuk om de afgelopen twee weken met elkaar op pad te zijn!! Good times :). Zij hadden nog een dag over van hun vakantie voordat hun terugvlucht naar Amsterdam vertrok. Wij zijn als de wiedeweerga naar Gythio gereden om vóór het intreden van de lockdown op een veilige plaats te zijn!
  • We made it to Leonidio!
    Jaaaaa, we zijn er!! Leonidio stond al lang hoog op mijn lijstje van plekken waar ik Heuuul Erg Graag naartoe wilde. Ik had al veel foto’s gezien van deze prachtige rood/oranje kalksteen tufawanden die doen denken aan Kalymnos, maar dan op vasteland Griekenland. Dat is wel wat makkelijker te bereiken met onze geliefde BlueSteel dan het klimmersmekka-eiland Kaly! Het wordt ook wel hét nieuwe Kalymnos genoemd. Helaas ben ik daar nog niet geweest om dat te kunnen verifiëren. Het wordt eens tijd!! Maar nu eerst: Leonidio. Bij aankomst in Leonidio zaten Pano en Gideon ons op te wachten op het terras van de Panjika bar voor een biertje, hét klimmerscafé van Leonidio. Hier is het echt een ander klimaat dan in Ligurië op het moment, het voelt echt nog als een na-zomerse avond! Heerlijk. De heren hadden toen wij aankwamen net hun eerste klimdag achter de rug en hadden voor twee weken een AirBnB huisje gehuurd in Leonidio. Vet gezellig hun hier te treffen! We hebben deze periode gezellig afgesproken om te klimmen, na afloop samen biertjes te drinken en af en toe uit eten te gaan! Verder hebben wij ook heel chill van hun wasmachine en WiFi gebruik (of misbruik?) kunnen maken :). Thaaanks guys! Wij sliepen uiteraard in onze bus BlueSteel aan het strand bij Plaka, een mini havendorpje op 5 km afstand van het centrum van Leonidio. Heerlijk om elke ochtend wakker te worden met de ochtendzon (het strand kijkt uit op het oosten) en een frisse duik te nemen. Ik had in Italië best wel weer vaak last van de synovitis in mijn vingers, en heb de periode dat wij van Val Pennavaire naar Leonidio hebben gereisd als extra rust gebruikt. In Ligurië had ik sowieso weinig geklommen omdat er zo weinig makkelijks te klimmen was. Daarna heb ik tijdens onze route naar Leonidio dus nóg eens vijf hele lange dagen niet geklommen. Maar in Griekenland zou alles anders worden! Ik heb vaak gehoord dat Kalymnos vriendelijk (lees: makkelijk) gewaardeerd is, en ook nog eens heel erg vriendelijk (lees: elke 2 meter een bolt) behaakt, een beetje het tegenovergestelde van Ligurië dus. Mogelijk is dat in Leonidio ook zo? Onze eerste klimdag zijn we met z’n vieren naar Sabaton gegaan. Een super leuk sector aan de kustweg langs de Mirtoïsche (of Ionische?) zee. Wat een uitzicht heb je daar zeg! Gezien het in de zon nog ongeveer 25 graden is, moeten we voorlopig nog even schaduw sectoren zoeken. Martijn en ik hebben samen een paar erg leuke routes gedaan. Een 6a, Podikus, wat meer een traverse is en twee 6b’tjes, Freedom & My sexual programme. Die laatste is echt heel mooi met toffe tufa grotjes en een crux aan het eind. Na afloop van het klimmen zijn we uiteraard weer biertjes gaan drinken in Panjika. Daar kwamen we ook Allard tegen! Vet gezellig. Hij had hier zelfs voor een maand een huisje gehuurd. Dat doet’ie goed! We zijn met z’n allen heerlijk uit eten geweest bij de local pizzeria van Leonido met een heel knus terras. Achteraf waren we allemaal blij verrast met de rekening van zo’n €12,- pp, inclusief wijn en toetje. Zo laat ons budget het iig wel toe om lekker vaak uit eten te gaan! Gezien ik toch weer wat irritatie in m’n vingers kreeg na onze eerste klimdag, ben ik weer wat meer rustdagen tussen het klimmen door gaan nemen. Maar Martijn werd daar niet door belemmerd en kon lekker op pad met Pano en Gideon. Ze zijn bijvoorbeeld naar sector Mars geweest terwijl ik lekker in Leonidio bleef chillen. Dat is toch wel één van dé overhang tufa sectoren van Leonidio. Hele mooie plek is het met hele mooie routes, maar de mooiste routes vind je toch wel vanaf 7a of hoger. Daarbij zijn de tufas inmiddels al aardig afgeklommen. Ook al is Leonidio nog maar een jonge klimplek, het gros is vanaf 2013 of later behaakt. Martijn heeft in Mars een 6a E.S.A, een 6b Biosphäre en een 6b+ Spiders from Mars ge-onsight. De laatste twee waren zijn favoriet. We zijn twee dagen achter elkaar naar Saint Nicolas geweest, een sector een stuk hoger in de bergen dan de meeste andere sectoren, op 520 meter hoogte. Het is een prachtige kloof met aan weerszijden behaakte wanden, dus afhankelijk van waar je behoefte aan hebt, kun je in de schaduw of in de zon klimmen. In de entree van het gebied is ook nog eens een prachtig en groot klooster dat uitkijkt over Leonidio. Die monniken weten wel de mooiste plekjes uit te zoeken voor hun kerken zeg! De eerste van de twee dagen dat we hier waren heb ik gezellig meegeklommen. Voor mij was de leukste route Tado, een 6a+ met nog verrassend pittige cruxjes, met drie duidelijk te onderscheiden delen in de route. Op dag twee heb ik foto’s gemaakt van de rest die lekker aan het klimmen was. Toen was Regina, een vriendin van Pano en Gideon er ook bij. Zij was de avond ervoor aangekomen en sliep ook in hun huisje. Highlights van deze klimdag waren: Pano die de 7b Fuga di Sambatraz uitgeklommen heeft en Gideon die de 7a Goats Up in the pocket had. Daarnaast ben ik lekker in mijn hangmatje gaan liggen en gaan lezen in mijn nieuwe boek Mythos van Stephen Fry. Zo leuk om te lezen over de Griekse mythen terwijl we ook echt in Griekenland zijn! Het is een heel leuk geschreven boek dat begint bij het begin, het verhaal van het ontstaan van moeder aarde Gaia, en haar twaalf Titanen Kinderen met haar eerste zoon Ouranus, The Skyfather, oftewel de hemel god. Ja Gaia heeft kinderen gemaakt met haar zoon, dit soort incestverhalen komen wel vaker voor in dit boek. Maargoed, hoe kan het ook anders? Er waren gewoon geen andere gegadigden om mee te figuurzagen 😂. Anyways, heel juicy en grappig. De Grieken weten wel een mooie soap te maken van hun Goden Verhalen: ze zijn trots, hebben bovennatuurlijke krachten, zijn seksverslaafd, en zijn vooral ook erg jaloers. Maar bovenal zijn de verhalen en karakters ook erg poëtisch. Zoals bijvoorbeeld hoe Nyx & Erebus (nacht en donker) de ouders van Hemera & Aether (dag en light) zijn: As Gaia predicted, Hemera and Aether were tired after twelve hours of playing and slowly Day and Light slipped down westwards into the sea. At the same time, Nyx slipped off her dark veil and she and Erebus threw it over the world like a shimmering black tablecloth. Stephen Fry, Mythos Ook leuk om te lezen waar veel van de woorden die wij nu nog gebruiken vandaan komen. Ik kan je het boek, maar vooral ook het audioboek hiervan heel erg aanraden! Voorgelezen door Stephen Fry zelf met zijn prachtige stem. Na afloop van het klimmen gingen we met z’n allen een biertje drinken voor het klooster bij de bus. Wij hebben natuurlijk altijd koud bier mee in onze koelkast. Daar was iedereen wel blij mee! De geitjes die bovenop de rotswand leven (vermoeden wij), vonden dat wat minder leuk. Uit het niets begon het stenen te regenen, van zo ongeveer 150 meter hoog. Het was inmiddels al donker, dus we konden het ook niet goed zien. Het begon met kleine steentjes, waar wij een beetje lacherig over deden. Tot er plotseling toch wel erg grote brokken naar beneden vielen. We wilden schuilen, maar dat was niet mogelijk. TIME TO GO!!! Holy fuck éh, die wil je ECHT NIET op je dak krijgen! Als afsluiter van deze mooie dag zijn we met zijn allen lekker uit eten geweest in het visrestaurant aan haventje Plaka waar wij altijd slapen.
  • Back on the Road… Ehrm, I mean Boat!
    Nadat Cyrille en Tijn vertrokken waren uit Italië, waren wij van plan om naar Griekenland te reizen. Griekenland was het enige land waar nauwelijks coronabesmettingen waren en in Italië verslechterde de situatie snel. Daarbij had Lucia Leonidio heel erg hoog op haar lijstje staan van klimplekken die ze graag wilde bezoeken deze trip. Hoewel de Balkan route dus afgeschreven was, leek Griekenland als eindbestemming gewoon toch nog mogelijk! We wilde daarom snel vertrekken, alleen we moesten eerst nog even wachten op de klimschoenen van Lucia die verzoold werden in de lokale klimwinkel. Één dag na het vertrek van Cyrille en Tijn waren ze klaar. We vertrokken diezelfde avond nog richting het zuiden. Ons plan was om vanaf Ancona (ongeveer halverwege de laars) naar Patras (ter hoogte van midden Griekenland) te varen. We hadden onze tickets geboekt voor de Ferry op de dag van vertrek en hadden drie dagen om in Ancona te komen. Verzoolde Swama schoentjes. Prima werk! We konden dus lekker de tijd nemen voor 650 km die ons te wachten stond. Onderweg hebben we een nachtje in de buurt van Pisa geslapen en we zijn een dagje gestopt in San Gimignano, een middeleeuws dorpje in Toscane waar ik ook al eens met mijn ouders geweest ben. Daarna reden we verder naar een plek in de buurt van de veerboot en hebben daar overnacht. In de verte het dorpje San Gimignano, omgeven door het prachtige Toscaanse landschap. Slenteren door het centrum van San Gimignano, Toscane. In de middag konden we al opstappen dus we hoefden gelukkig niet zo lang te wachten. De boottocht zou ruim 24 uur duren. Vanwege corona was het niet toegestaan om in je camper voertuig te overnachten en werden er cabines aangeboden zonder dat je daar extra voor hoefde te betalen. Hier maakten we graag gebruik van, een lekkere warme douche konden we namelijk wel gebruiken! De veerboot in de haven van Ancona, Italië. Toen de boot wilde vertrekken kwamen we op het dek twee Duitsers tegen die we ook al op de kade hadden ontmoet, Richard & Vanessa. We raakte verder aan de praat en spraken af om die avond wat te gaan drinken. Op de boot leek corona niet echt te bestaan, reizigers en personeel liepen rond zonder mondkapje en de barretjes op het schip zaten vol. Wij hebben er zelf daarom ook maar een klein feestje van gemaakt! Richard en Vanessa vertelde dat ze een olijvenboomgaard hebben in Gythio en ze nodigde ons uit om te komen helpen met de oogst en we spraken af om in ieder geval een keer langs te komen. De haven van Igoumenitsa, een tussenstop aan de Griekse kust, vóór we bij onze eindbestemming Patras aankwamen. De volgende dag kwam de boot aan in Patras, Griekenland. Vanaf daar was het nog een uur of 5 rijden naar Leonidio. We besloten om door het binnenland te rijden en op de helft van de rit te overnachten. ’s Morgens werden we verrast door een aantal Grieken die langs kwamen wandelen en ons nét geplukte walnoten aanboden. We voelde ons gelijk welkom! De Grieken leken wel het tegenovergestelde van sommige Italianen. Waar we in Italië soms raar aangekeken of weggestuurd werden, werden we in Griekenland verwelkomd door de locals.   First impressions of Greece: Prachtig landschap, heerlijk klimaat en ontzettend vriendelijke locals. Wij zijn mega enthousiast om hier te zijn! We vervolgden onze reis richting Leonidio waar we in de Panjika bar verwelkomd werden door Pano en Guido! Vrienden uit Nederland die toevallig op dat moment ook in Leonidio waren. Hoe leuk?!!